Ξημερώνει τίποτα

ξημέρωσε
μα ο ήλιος κρύφτηκε
φοβήθηκε να κοιτάξει τους ανθρώπους
καθώς το τεχνητό φως τους τον τύφλωσε

ρυτίδες μωρού
και παιδικό γέλιο υπερήλικα
σουρεαλιστικά μοτίβα
και βρώμικοι δρόμοι πλημμύρισαν τη γη

ποιος ήταν; ο δικηγόρος κάποιος
που μένει; στη βίλα κάπου
τι αγοράζει; τυποποιημένα κάτι
τι όνειρα έχει; ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ

ακριβές και λαμπερίζουσες αοριστίες βάζουν σύνορα
στο ποιος είμαι, τι είμαι, που πάω
όμως τα σπάω
κάνω την καρδιά μου κολεκτίβα και αφήνω χιλιάδες συναισθηματικά ενδεείς να γευτούν τους πλούσιους καρπούς της.

η λάθος νότα στο κομμάτι
η ξεχασμένη λέξη στο ποίημα
το παράταιρο χρώμα στην εικόνα
πρέπει να γυρίσουν από την εξορία που τις έστειλε η συστημική τελειότητα.

Γιατί είναι η ταυτότητά μου

Αφιερωμένο στο ψέμα

Συχνά κάθομαι και σκέφτομαι το ψέμα, τους ψεύτες και ό,τι αυτό συνεπάγεται. Δείγμα δειλίας, περιορισμένης νοημοσύνης, λαμογιάς, επιφάνειας και πάνω από όλα ακόρεστης βλακείας. Αυτή η ανάρτηση λοιπόν είναι αφιερωμένη στους ψεύτες και τις ψεύτρες. Εκατοντάδες αγοράκια παριστάνουν τους ήρωες μπροστά στα κορίτσια τους και εκατοντάδες γυναικούλες αναγάγουν το ψέμα σε τρόπο ζωής χάνοντας το νόημά της. Όμως το ψέμα είναι σαν την αρρώστεια του AIDS. Μπορεί κάποιος να έχει για χρόνια τον ιό και να μην το γνωρίζει όμως δίχως αμφιβολία η ασθένεια κάποτε θα κάνει ορατά τα συμπτώματά της. Οι ψεύτες-ψεύτρες λοιπόν είναι καταδικασμένοι να εγκλωβίζουν τη ζωή τους σε μικρά κατασκευάσματα της φαντασίας τους ή να φυλακίζουν την αλήθεια στο μυαλό τους. Όμως ιδιάζον χαρακτηριστικό της αλήθειας είναι ότι είναι δραπέτης. Ξετρυπώνει από τα κάγκελα και σπάει τα δεσμά της. Είναι η στιγμή που απόκαλύπτεται. Είναι στιγμή ανακούφισης, αγαλίασης για τον αδικημένο, προδωμένο ή ό,τι άλλο αλλά και λύπης για την κατάντια του αδικήσαντα. Γιατί είναι πράγματι κατάντια. Ακόμη και αυτοαποκαλούμενοι επαναστάτες έφηβοι δεν είναι τίποτε άλλο παρά ψεύτες όταν τους λείπει το ψάξιμο, ο προβληματισμός. Είναι εύκολο να παρουσιάζεσαι σαν κάτι, αλλά όταν αυτό το κάτι δεν το γνωρίζεις και δεν το πιστεύεις δεν είσαι τίποτε άλλο παρά ψεύτης ή ψεύτρα και είναι σίγουρο ότι θα το εγκαταλείψεις. Πολλές φορές το ψέμα αφορά ασημαντότητες ή περιορίζεται στη μία φορά. Τότε κάλλιστα δίνεται το ελαφρυντικό της άσχημης ψυχολογίας τη δεδομένη στιγμή, του λάθος χειρισμού μιας κατάστασης, της παιδικής αθωότητας. Το συστηματικό όμως ψέμα είναι χαρακτηριστικό των λαμόγιων. Η πρακτική εφαρμογή ενός ψέματος είναι σαν τη σεξουαλική επαφή με μία ιερόδουλη. Ο πελάτης θεωρεί πως έχει καλύψει την ανάγκη του όμως συναισθηματικά είναι κενός και αφάνταστα μόνος. Οι συστηματικοί λοιπόν ψεύτες είναι καταδικασμένοι να μένουν μόνοι μα τελείως μόνοι. Να χτίζουν εικονικές σχέσεις, να δημιουργούν ψεύτικες φιλίες θάβοντας κοντινά τους πρόσωπα, να απομακρύνονται από κάθε τι αληθινό και να ταυτίζονται με το πριθώριο.
Η μουσική και η ποίηση ,ότι πιο αληθινό έχω γνωρίσει, είναι και για αληθινούς ανθρώπους. Δεν ταιριάζει σε ψεύτες-ψεύτρες. Ή μάλλον ταιριάζει στο επίπεδο της ψευτοκουλτούρας και ψευτοδιανοουμενισμού που κρύβει δόλο. Γι αυτό μακριά από μας ψεύτες ψεύτρες και ότι συντηρεί το συνάφι σας... Με αληθινούς ανθρώπους κάτι αλλάζει... Ιριδίζουν τα όνειρα και γελούν οι αναμνήσεις.
Καληνύχτα...

Εξεγερμένα πρέπει

Αντίθετα σ'αυτούς που σιωπούν
προτάσσω τη φωνή μου
Ενάντια σ'αυτούς που φόρεσαν την επανάσταση σα μπλούζα και ύστερα την πέταξαν
γίνομαι το καλάθι των αχρήστων
Αντίστροφα στο γενικό θέλω του κάποιου
ψάχνω το συκεκριμένο ελπίζω των κάποιων
Κόντρα στα αποσιωπητικά
προβάλλω το ερωτηματικό
Απέναντι στους αφυδατωμένους για εξουσία
παίρνω τη μορφή στεγνού μπουκαλιού
Αντιδραστικά στα ευθύγραμμα μυαλά τους
γίνομαι το σχήμα
Ανατρεπτικά στις άδειες μουσικές
γράφω λάθος στίχους
Επικριτικά ως προς τα σύμβολα
ασπάζομαι ιδέες
Τερμα πια οι προσευχές κι οι λιτανείες
ας γίνουμε ιδέες κι ας βγούμε στις πορείες!

Άλλος είναι ο εχθρός όχι ο ίδιος ο λαός

Όντας μόνο 17, η πολιτική μου απειρία δε μου επιτρέπει να κάνω βαθυστόχαστες εκτιμήσεις και αναλύσεις σχετικά με τα επεισόδια στις 20 του μηνός. Παρ'όλα αυτά προβληματίστηκα αρκετά.
Και ο χώρος της αριστεράς αλλά και της αναρχίας επιδιώκει την ανατροπή του υπάρχοντος συστήματος που έχει στραγγίσει κάθε σταγόνα ανθρωπιάς του σε δάνεια και υποκριτικές συμφωνίες. Το θέμα είναι πώς θα γίνει αυτή η ανατροπή. Το ΠΑΜΕ καλώς ή κακώς θεώρησε ότι όφελος του λαικού κινήματος ήταν η περιφρούρηση της βουλής και η μη ύπαρξη επεισοδίων. Είναι γνωστή η ιδιοκτησιακή του συμπεριφορά έναντι του κινήματος αλλά πέρα από αυτό είχε το άλλοθι της περιφρούρησης του μπλοκ του. Αυτό που είναι όμως τελείως ακατανόητο είναι η δράση των απροσδιόριστων μαυροφορεμένων "επαναστατών" που προξένησαν τη διάλυση της μεγαλύτερης μεταπολιτευτικής διαδήλωσης εξυπηρετώντας τους εξουσιάζοντες και ταυτίζοντας τον εαυτό τους πλήρως με τον όρο προβοκάτσια, αν δεν ήταν όντως επαγγελματίες εκπρόσωποί του. Όλες οι επαναστάσεις αν θυμάμαι καλά έχουν κοινό παρονομαστή τη λαική βούληση και όχι τη δράση 200 από μηχανής θεών που θεωρούν ότι ο καπιταλισμός ανατρέπεται με τη ρήψη πετρών και μολότωφ σε συντρόφους ή μάλλον σε μη εξοπλισμένους ανθρώπους. Σε καμία περίπτωση δε θα μπορούσα να υποστηρίξω ιδεολογικά και επιχειρηματολογικά μία ομάδα ανθρώπων που τελείως αυταρχικά και πολύ πιο συγκεντρωτικά από τους "σταλινιστές" επωμίζονται στις πλάτες τους τη λαική οργή και τη μορφή έκφρασής της. Το κίνημα μάχεται με τις μάζες αλλά με τις ίδιες τις μάζες. Αλλίως δε λέγεται κίνημα αλλά "ελίτ επαναστατών" ή "κουκουλοφόροι αστυνομικοί στα όπλα" ή "μπαχαλάκηδες". Η ίδια ομάδα λοιπόν, στο χώρο της οποίας υπήρξαν και ελληνικές σημαίες πράγμα περίεργο για αναρχικό μποκ, όπως και στις 5 Μαίου του 2010 κατάφερε να διασπάσει το κίνημα. Η κυριούλα που κατέβηκε πρώτη φορά στο δρόμο γιατί άρχισε να καταλαβαίνει τι εννοούσε η Ρόζα Λούξεμπουργκ με το σύνθημα "Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα" μάλλον φοβήθηκε και επέστρεψε στον καναπέ της, ο έφηβος που έπεισε τους γονείς του να κατέβει να διαδηλώσει μάλλον θα τα βρει σκούρα την επόμενη φορά, ο εργαζόμενος που θυσιάζει το μισθό του για να αγωνισθεί βλέπει τη δύναμη της απεργιακής κινητοποίσης να χάνεται όταν υποτάσσεται σε 200 άτομα. Ο εξτρεμισμός στα πλαίσια των αγώνων είναι αποδεκτός αλλά από το σύνολο του λαού την κατάλληλη στιγμή και όχι από μια μερίδα αυτοαποκαλούμενων επαναστατών. Η ΑΚ δήλωσε ότι το ΚΚΕ κατέλαβε το πάνω διάζωμα για λόγους τηλεοπτικής και πολιτικής υπεραξίας. Εξίσου όμως περίεργη ήταν στην ανακοίνωσή της ΑΚ και η αναφορά στους τροτσκιστές που δεν είχαν καμία ανάμειξη με τα επεισόδια.
Το ΚΚΕ παρ'όλα αυτα για άλλη μια φορά στράφηκε κατά πάντων δεχόμενο το δώρο των "αντιεξουσιαστών" επιδιώκοντας κομματικά οφέλη και όχι μια ενωτική κίνηση που θα συντρίψει το υπάρχον κράτος και το παρακράτος που συντηρεί. Για άλλη μια φορά μπαίνουν μπροστά τα κομματικά συμφέροντα και γίνεται αντιπαράθεση με τα αριστερά του και όχι με τα δεξιά του.
Χάρηκα πάντως που οι περισσότεροι φίλοι μου πλην ελαχίστων εξαιρέσεων καταδίκασαν την κινηματική αυτή παθογένεια και ταυτίζονται οι απόψεις μας για το πως δίνονται οι μάχες.

Νομιμοποιημένη παρανομία by police...

Διανοητικά νωθροί, ταξικοί προδότες και συνειδησιακοί τεμπέληδες. Εκμεταλλευτές της ανούσιας ιδιότητάς τους, με λεξιλόγιο νηπίου και φιλοδοξίες δικτάτορα. Ένστολα τίποτα, φρουροί των βασιλιάδων, ενσαρκωτές της προβοκάτσιας. Αιχμάλωτοι σε κατασκευασμένα ιδανικά όπως "έθνος, θρησκεία" και υπερασπιστές του κομπλεξισμού τους και της αδιαμφισβήτητης σχέσης τους με την αστική τάξη. Μισαλλόδοξοι , χαιρέκακοι και πάνω απ'όλα διασπαστές του εξεγερσιακού πνεύματος. Ψεύτες, συκοφάντες και εξουσιαστές υπό τις κατάλληλες γι αυτούς συνθήκες. Κυνηγοί μεταναστών και εισπράκτορες μιζών από εμπόρους ναρκωτικών. Αμόρφωτοι οπλοφόροι, με γυμνασμένα μπράτσα και απαίδευτη σκέψη.
Δυστυχώς το όνειρο χιλιάδων μικρών αγοριών να γίνουν αστυνομικοί όταν μεγαλώσουν είναι σκάρτο και λάθος. Όλοι στα παιδικά μας χρόνια προσπαθώντας να κατανοήσουμε τη διαφορά μεταξύ καλού και κακού αναζητούσαμε είδωλα. Ο ένστολος αστυνομικός λοιπόν αντιπροσώπευε το καλό και το δίκαιο. Πρόκειται όμως για μια ακόμη απάτη της κλασικής ελληνικής μικροαστικής οικογένειας εις βάρος των παιδιών της. Ο αστυνομικός δεν πιάνει τους κλέφτες αλλά συνεργάζεται με τα μεγάλα κεφάλια αυτών. Ο αστυνομικός δεν προστατεύει τον πολίτη αλλά τον δέρνει και τον βυθίζει στα χημικά. Ο αστυνομικός δεν αρνείται τον ολοκληρωτισμό και συνεργάζεται με φασίστες. Ο αστυνομικός δεν κατανοεί ότι το εργατικό του ατύχημα διαφέρει των υπόλοιπων επαγγελμάτων και σκοτώνει 16χρονους. Ο αστυνομικός δε νοιάζεται για τη δημόσια τάξη και μετατρέπεται σε σεκιούριτι των πλούσιων ελίτ. Εγκλωβισμένοι στο παιδικό όνειρο της εύκολης επιβολής, οι μπάτσοι με τις πράξεις τους θυμίζουν στους παλαιότερους τη "χρυσή χουντική" επταετία και κάνουν τους νεότερους να φανταστούν το "ελευθεριακό" περιβάλλον της.
Αφορμή του ξεσπάσματός μου αποτελεί η αναίτια προσαγωγή του κολλητού μου σήμερα στην απεργία. Το κάλεσμα των μαθητών ήταν στα Προπύλαια όμως λόγω έλλειψης ενιαίου πανό για όλα τα σχολεία πεταχτήκαμε στη Θεμιστικλέους να αγοράσουμε. Σε κάθε στενό υπήρχαν ασφαλίτες με ασύρματους και ΜΑΤ. Αφού αγοράσαμε τη λινάτσα κατευθυνθήκαμε και πάλι προς τα Προπύλαια. Πίσω λοιπόν από τη βιβλιοθήκη μας σταματήσανε για εξακρίβωση. Είχαμε όλοι ταυτότητες εκτός από το φίλο μου και τίποτα το επιλήψιμο μαζί μας. Παρ' όλα αυτα η μαθητική μας ιδιότητα επέτρεπε στα ένστολα "στρουμφάκια" να μας απειλούν με μαζική προσαγωγή χωρίς να διευκρινήσουν το γιατί, να ελέγχουν τις τσάντες μας χωρίς την ύπαρξη εντάλματος, να ρωτούν ειρωνικά αν έχουμε τα μαντίλια για να κρύβουμε τα κεφάλια μας και να σπάμε τράπεζες και γενικώς να εξωτερικεύουν τη φασιστική νοοτροπία που επικρατεί σε μεγάλο κομμάτι των σωμάτων για να μην πω ταγμάτων ασφαλείας. Ήταν υπερβολικά σωματώδεις και στοιχειωδώς έξυπνοι όπως αρμόζει στο ενάρετο "αξίωμά" τους. Όταν είδαν ότι η προκλητική συμπεριφορά τους δεν μας επηρέαζε και δεν τους δινόταν η δυνατότητα να επισπεύσουν τις διαδικασίες μέσω της πρόκλησης αντίστασης κατά της αρχής αρχίσανε τους τραμπουκισμούς στο φίλο μου για να μπει στο περιπολικό, παρ΄ότι είχαμε εγγυηθεί ότι έρχεται η μητέρα του. Η μητέρα του έφτασε όμως και πάλι φερόμενοι με αγένεια και εξουσιομανία αξιοποίησαν την ατελείωτη βλακεία που υπάρχει κάτω από το κράτος τους για να επιτύχουν μία ακόμη προσαγωγή. Ένα μεγάλο κομμάτι της αστυνομίας είναι λάθος και το κράτος οφείλει να λογοδοτήσει και γι αυτό.
Αξιοσημείωτη ήταν η αρωγή συντρόφων και φοιτητών που βοήθησαν στη λεκτική αντιμετώπιση των εκπροσώπων της εξουσίας. Επίσης χαρακτηριστική ήταν η αντίδραση μεσήλικης περαστικής που χλεύαζε τα ΜΑΤ που τολμούσαν να τραμπουκίζουν και να συλλαμβάνουν μαθητές.
"Δε μας σταματούν, συλλήψεις δακρυγόνα, νόμος είναι το δίκιο του αγώνα".

Οι Nirvana, o Che Guevara και μια … χήνα. Σκέψεις με αφορμή τη συζήτηση για τα σχολικά βιβλία.

Οι περισσότεροι θα γνωρίζουν ότι η νέα σχολική χρονιά θα ξεκινήσει χωρίς να διατεθούν βιβλία στα σχολεία της χώρας. Αυτή η τραγική είδηση, εικόνα της σύγχρονης βαρβαρότητας της Ελλάδας του μνημονίου, προκάλεσε εύλογα τεράστιες αντιδράσεις και πληθώρα σχολίων, κειμένων άρθρων κ.α. Χαζεύοντας λιγάκι στο διαδίκτυο πετυχαίνεις πολλά από αυτά. Για παράδειγμα το θέμα «Το σαμποτάζ των βιβλίων» της Κυριακάτικης Αυγής, περιέχει μια αρκετά πλήρη εικόνα για τη λογική, τις ευθύνες και τις συνέπειες αυτής της εξέλιξης, στα πιο mainstream μέσα η Ρίκα Βαγιάνη έγραψε ένα ωραίο κειμενάκι στο protagon, ενώ μπορούμε να βρούμε και την δήλωση των εκπροσώπων των Παρεμβάσεων στο ΔΣ της ΔΟΕ για το θέμα.

Με αυτή την εισαγωγή, στο λιγότερο πολιτικό κείμενο αυτό, δε θα αναφερθώ στις πιο σημαντικές πλευρές του θέματος. Για την πιο ξεκάθαρη έκφραση της ηθικής, εκπαιδευτικής και κοινωνικής πτώχευσης του σύγχρονου ελληνικού κράτους και της ηγεσίας του. Για τον κοινωνικό μεσαίωνα που μας φέρνουν οι πολιτικές της κυβέρνησης και της τρόικα. Για τη διάλυση της δημόσιας παιδείας, από το σχολείο μέχρι το πανεπιστήμιο, για τους ταξικούς φραγμούς. Ούτε καν για τα ακόμα πιο θλιβερά παραλειπόμενα, ότι θα υποχρεωθούν οι γονείς να αγοράσουν τα βιβλία, ή τις φωτοτυπίες, ότι αρκετά βιβλία που υπήρχαν στις αποθήκες αντί να δοθούν στα δημόσια σχολεία πήγαν για αγορά στα βιβλιοπωλεία. Φαντάζομαι επίσης ότι υπάρχουν διάφορες μελέτες που περιγράφουν την παιδαγωγική σημασία του βιβλίου, ωστόσο τέτοιες γνώσεις δυστυχώς δεν έχω.

Έτσι θα αρκεστώ σε μερικές προσωπικές ιστορίες, νομίζοντας όμως ότι δεν είναι και τόσο δικές μου. Γιατί όταν άκουσα αυτή τη συζήτηση αποφάσισα να ρίξω μια ματιά σε όσα από τα σχολικά βιβλία μου έχουν μείνει στη βιβλιοθήκη, όσα δε βρήκα μπορεί ακόμα να βρίσκονται στο μαγικό πατάρι που είχα στο πατρικό μου. Και βλέποντας την εικόνα τους ξανά, θυμήθηκα ολόκληρες ιστορίες. Η δήλωση μου είναι σαφής. Τα σχολικά βιβλία σημαίνουν πολύ περισσότερα από το περιεχόμενο τους, πολύ περισσότερα από την ύλη των εξετάσεων. Είναι αντικείμενα, τα ακουμπάς, τα ζωγραφίζεις, τα πετάς στο διπλανό σου νευριασμένος, μερικοί τα καίγανε όταν τελείωναν οι πανελλήνιες, μια πράξη που δεν μου άρεσε αλλά σίγουρα καταλάβαινα το συμβολισμό της.

Το σχολείο συχνά το βαριόσουν, τον καθηγητή σχεδόν πάντα, τον πίνακα τον μισούσες, το τετράδιο και τα φροντιστήρια το ίδιο. Αλλά τα βιβλία όχι αναγκαστικά, όπως και το θρανίο. Τουλάχιστον εμένα με έκαναν να ξεφεύγω. Μερικές φορές γιατί μου άρεσαν και τα διάβαζα, ή έριχνα καμιά ματιά στα «εκτός ύλης», ειδικά στην Ιστορία. Αλλά όχι μόνο. Κυρίως γιατί οι κενές τους σελίδες ήταν μια ολόκληρη ζωή. Αυτή τη ζωή είδα ξανά, αυτές τις μέρες. Τις ζωγραφιές, τις μουτζούρες, τους στίχους, τα συγκροτήματα, από μολύβια, στυλό ή μαρκαδόρους Posca.


Τι είδα λοιπόν;

Καταρχήν πολύ Nirvana, στο Γυμνάσιο περισσότερο. Αλλά και Who “ People try to put us down , Just because we get around , Things they do look awful cold, I hopeI die before get old”, Led Zeppelin φυσικά, στίχοι από “As tears goes by” των Stones που τους είχα μάθει απέξω και πρέπει να κέρδισα τουλάχιστον μια ώρα Φυσικής γράφοντας τους στο οπισθόφυλλο. Είδα τη σύντομη σχέση μου με το Ελληνικό Punk, Panx Romana, και πιο πολύ το Ενάντια των Αντίδραση, με το ρητό «Θέλω να έρθει ο Χρηστός στη Γη μόνο και μόνο και μόνο (το τρίτο ήταν λάθος αλλά δεν μπορούσα να το σβήσω) για να αντικρύσω τον τρόμο ζωγραφισμένο στα πρόσωπα των παπάδων όλου του κόσμου». Με αυτή την αφορμή σκέφτηκα το περίεργο συναίσθημα που αισθάνθηκα πολλά χρόνια αργότερα όταν στην οργάνωση της συναυλίας του Δεκέμβρη του 2008 μίλησα τηλεφωνικά με κάποιον από το συγκρότημα. Κατάλαβα γιατί η διαδρομή που ήταν σύντομη καθώς δεν ήταν ποτέ η μουσική που θα μου ταίριαζε, ίσως από τότε να ήμουν λίγο πιο ξενέρωτος αν και όχι όσο σήμερα μιας και είχα μακριά μαλλιά και τζιν με μπαλώματα. Οι Τρύπες από την άλλη, μια διαχρονική αγάπη που υπάρχει αποτυπωμένη στα βιβλία όλων των τάξεων. Τώρα που το σκέφτομαι αν πήγαινα και τώρα σε κάποια τάξη μάλλον πάλι κάνα στιχάκι του Αγγελάκα θα έγραφα. Και βέβαια Clash και πάνω από όλα RageAgainst The Machine, στη συναυλία των οποίων πήγα, όταν ήμουν Πρώτη Λυκείου τη μέρα πριν δώσω Κείμενα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας και από τότε περηφανεύομαι συνεχώς. Έτσι, από τη μουσική, και από τα βιβλία, τη Ζωρζ Σαρή σε μικρότερη και το Χρόνη Μίσσιο σε μεγαλύτερη ηλικία, γίναμε και αριστεροί. Και λίγο από το Βασίλη Παπακωνσταντίνου και το Διονύση Σαββόπουλο, αλλά ο πρώτος στην ηλικία που δεν έγραφα τραγουδιστές στα βιβλία μου και ο δεύτερος, ως μια κλασική φιγούρα αγάπης και μίσους, ποτέ δε θα έβρισκε το όνομα του γραμμένο σε βιβλίο.

Αριστεροί λοιπόν, ίσως λίγο γιαλατζί αλλά αριστεροί σίγουρα … Άρα πολύ Τσε Γκεβάρα και Che Guevara και Che Gevara. Και καμιά κόκκινη σημαιούλα με μαύρα ανθρωπάκια σε μορφή πορείας. Βέβαια έπαιζε λίγο νωρίτερα και κάνα αλφάδι και κάνα «τα γκαζάκια δεν είναι μόνο για καφέ», αλλά νομίζω ότι γρήγορα αυτή η γοητεία έσβησε, υπενθυμίζω ότι λίγο ξενέρωτος ήμουν από τότε.

Δυστυχώς δεν μπόρεσα να βρω αλλά θυμάμαι πολύ καλά και άλλες ιστορίες. Θυμάμαι το βιβλίο των Γερμανικών, σε ένα μάθημα που ποτέ δεν έμαθα τίποτα εκτός από δύο χρήσιμες τεχνικές από τον φίλο μου το Γιώργο το Διαμαντίδη. Πώς να σχεδιάζεις μια χήνα χωρίς να σηκώσεις το μολύβι από το χαρτί και πώς να κάνεις ένα ωραίο ήχο σα σφύριγμα με τα χέρια σου. Αρκετές χήνες λοιπόν που ακόμα και σήμερα με βλέπω να σχεδιάζω καμιά φορά

Με βάση αυτά πιστεύω ότι η κυβέρνηση δεν επιτίθεται μόνο στη δωρεάν παιδεία. Επιτίθεται και στους Nirvana και στους Rage Against the Machine, και στον Τσε και στο Γιώργο το Διαμαντίδη και στις χήνες. Επιτίθεται στα γεννητικά όργανα που ζωγραφίζαμε στα αρχαία αγάλματα, πράγμα που έπρεπε να σταματήσω όταν μπήκα στην Αρχιτεκτονική. Επιτίθεται στις ζωγραφιές σα λαβύρινθο που έκανα με κόκκινο, μαύρο και κίτρινο. Επιτίθεται στις συναυλίες, στην πλατεία Μαβίλη και στην πλατεία Συντάγματος τώρα που τα βιβλία μέσα στην τσάντα γίνονται κάθισμα ή μαξιλάρι. Επιτίθεται στα μπράτσα που φτιάχναμε προσπαθώντας να τσακίσουμε το βιβλίο στη σελίδα που έπρεπε για αντιγραφή κάτω από το θρανίο. Επιτίθεται στα B.F.F.E και τα L.F.E.

Και βέβαια η καινοτόμα πολιτική δεν αρκείται στα σχολεία. Και στα πανεπιστήμια, ο νέος νόμος περιλαμβάνει την περικοπή των συγγραμμάτων και το διάβασμα από pdf. Έτσι όχι μόνο θα ξεστραβώνεσαι μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή, όχι μόνο θα πληρώνεις, αλλά ούτε θα μπορείς να πας δυο μέρες πριν την εξεταστική στην Ανάληψη στο Πήλιο, να κοιμηθείς στην παραλία και την επόμενη μέρα να διαβάσεις στην ταβέρνα ιστορία της αρχαίας αρχιτεκτονικής, και μάλιστα να περάσεις με καλό βαθμό. Επίθεση και στο καλοκαίρι, το μπάνιο, τις παρέες.

Βέβαια υπάρχει και η άλλη λογική. Από ότι άκουσα σε αρκετά σχολεία μάζεψαν περσινά βιβλία από τους μαθητές. Αν γίνει και σε Γυμνάσιο- Λύκειο υπάρχουν επιλογές. Για παράδειγμα: Μπορούν να ρωτήσουν, είναι κανείς παναθηναϊκός, με όνομα που αρχίζει από Κ και φίλους Γ και Τ, ώστε να βγαίνει το BFFEκαι να ακούει Ξύλινα Σπαθιά; Να πάρε αυτό το βιβλίο. Είναι κανένα ζευγαράκι Λ+Τ; Ορίστε βιβλίο ιστορίας. Ας το σκεφτεί το υπουργείο, η οικονομία είναι το παν.

Ο νέος που φτιάχνουν δεν θα είναι μόνο άνεργος ή αμόρφωτος. Δεν θα πρέπει να ακούει και Class, να γουστάρει Τσε Γκεβάρα, να μαυρίζει το μάτι του Βενιζέλου, να έχει φαντασία και φίλους. Δεν θα πρέπει καν να έχει αναμνήσεις. Όπως κανείς δεν κρατάει τις φωτοτυπημένες σημειώσεις να μη θυμάται και τις φωτοτυπημένες στιγμές. Εφήμερος, φτηνός, αναλώσιμος, αναγκαίος μόνο για να πληρώνει φόρους και να δουλεύει για ψίχουλα. Ούτε καν να βλέπει τα ορνιθοσκαλίσματα του να γίνονται γράμματα, τα λάθη στην ορθογραφία στην καρτέλα. Δεν έχει σημασία η ορθογραφία. Την ανορθογραφία θέλουν να πατάξουν. Την ανορθογραφία της δημόσιας Παιδείας, της κριτικής σκέψης, του νεολαιίστικου τσαμπουκά.

Και κλείνοντας, όσο και αν θα στεναχωρήσω το φίλο Άγγελο που θα ηθελε κάτι πιο δυνατό, μάλλον τίποτα πιο ταιριαστό από τον Μπρεχτ δεν υπάρχει.

“Αυτοί που μας πήραν το βιβλίο από το χέρι

μας κατηγορούν γιατί μείναμε αδιάβαστοι!”
Του Θάνου Ανδρίτσου - "Λέσχη" από το blog ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ

Επιστροφή

Επέστρεψα. Επέστρεψα από ένα ακατάπαυστο γέλιο, μια ασταμάτητη μουσική, μια όμορφη ματιά, μια ατελείωτη παραλία, έναν απέραντο ουρανό του οποίου κάποια άστρα δανείστηκα στην τσέπη μου για να ανασύρω στις δύσκολες νύχτες του χειμώνα. Οι μπαταρίες γέμισαν έστω και με πιο ταπεινό τρόπο λόγω κρίσης, όμως γέμισαν. Τα ρομποτάκια, όπως πολύ όμορφα μας θεωρούν, επαναφόρτισαν τις μπαταρίες τους όχι για να ικανοποιήσουν τα καπιταλιστικά σχέδια του αρκετά παρηκμασμένου νεοφιλελευθερισμού αλλά για να διεκδικήσουν αυτά που τους ανήκουν, καθώς όπως φαίνεται οι "οικονομικοί κροίσοι" δε φαίνεται να βοηθούν στην καταπολέμηση της οικονομικής κρίσης. Όχι δηλαδή ότι η καταπολέμηση του οικονομικού τέλματος έγκειται στην ενίσχυση της χώρας από τους έχοντες, το πρόβλημα έχει να κάνει με το σύστημα, αλλά επειδή παρουσιάζονται πολύ φιλάνθρωποι και ανθρωπιστές σε lifestylίστικες εκπομπές λέω μήπως πρέπει να πληρώσουν αυτοί την κρίση. Τη δικιά μου φετινή πανελληνιακή κρίση δεν ξέρω ακόμη ποιος θα πληρώσει... Μάλλον εγώ απ'ότι φαίνεται καθώς με περιμένει σκληρό διάβασμα. Κουράγιο αδέρφια!

Κάτι το αλλιώτικο το καλοκαιρινό...

Το καλοκαίρι έχει μπει για τα καλά. Μελωδίες των SKA-P κατακλύζουν τον εγκέφαλό μου και νιώθω μια γλυκιά ηδονή εκδίκησης που για λίγο διάστημα του χρόνου θα ζήσω, όχι όπως επιβάλλουν οι σύγχρονοι σαδιστές παραγωγοί εξαθλιωμένων ανθρώπων, αλλά όπως προστάζει η εγγενώς ελεύθερη φύση μου. Αφού πάψω να αγναντεύω τη δέσμια εφηβεία μου να περιορίζει τις βλέψεις της στην ενεργητική περιφραστική συζυγία και στην κατηγοριοποίηση των μετοχών προσμένω το απλό, το αλλιώτικο, το καλοκαιρινό και το καθόλου καθώς πρέπει. Θα πάρω ασφαλιστικά μέτρα ώστε να είμαι νόμιμα σε απόσταση από όλους τους όμορφους ρακετόπληκτους που επιδιώκουν να με ζαλίσουν με το επιδεικτικό παιχνίδι τους. Θα αράζω στην καυτή άμμο και όχι στις ξαπλώστρες του παπάρα που εισβάλλει στην τσέπη μου και θέλει να θρέψει τον κομφορμισμό μου κανοντάς με να νιώθω σταρ που λιάζομαι σε ξαπλώστρες που στήνουν και ξεστήνουν μετανάστες μες τον ήλιο για ψίχουλα. Θα παίζω μουσική με τους φίλους μου και δε θα αφομοιώσω την καλοκαιρινή συλλογή του Κωστόπουλου. Θα συμβιβαστώ με το όμορφο και θα απορρίψω το προκλητικό. Θα αφουγκραστώ τον ήχο του κύματος και θα απομακρυνθώ για λίγο από τη μίζερη βαβούρα της πόλης. Θα παρατηρήσω το φως της φωτιάς στην παραλία και θα θεοποιήσω το τρίπτυχο ουρανός-άμμος-θάλασσα.
Πολλοί ξινίζουν και λένε ότι σε περιόδους κρίσης είναι αδιανόητο να ασχολούμαστε με ζητήματα διακοπών. Διαφωνώ. Είναι απαραίτητες. Είναι ανάκτηση δυνάμεων γι αυτά που έρχονται και προπαντώς είναι ζωτικής σημασίας παράγοντας για την ψυχολογική μας ισορροπία που τόσο προσπαθούν να μας την κλονίσουν. Οι διακοπές είναι δικαίωμα. Η απώλειά τους είναι έγκλημα.
Στα ηχεία μου τώρα παίζει "η φωτιά στο λιμάνι" από ξύλινα σπαθιά. Κρατάω το στίχο του Παυλίδη "και μου λες λοιπόν θυμίσου, μην πετάξεις τη ζωή σου στα σκυλιά" σαν τον καλύτερο οδηγό διακοπών...

Η ΕΛΑΣ teleshopping παρουσιάζει...

Η ΕΛΑΣ teleshopping παρουσιάζει:
Είσαι απελπισμένος δημοκράτης ΜΑΤατζής και πρέπει να αντιμετωπίσεις τους χιλιάδες αριστερούς, αναρχικούς και γενικώς κάθε ηλικίας τρομοκράτες που τόλμησαν να αντιδράσουν για τα τόσο φιλικά προς το λαό νέα μέτρα;
Φίλε ΜΑΤατζή μη φοβάσαι! Ο υπουργός προστασίας του πολίτη με τη συγκάλυψη της άκρας δεξιάς και την ευγενική υποστήριξη των mega, ant1, star, alpha, skai και alter, σε εφοδιάζει με τά υπερσύγχρονα (ληγμένα για κάποιους κακόβουλους) μέσα καταστολής του 1979! Η δράση τους είναι άμεση και καθόλου επικίνδυνη για την υγεία των πολιτών. Η χρήση τους είναι απαραίτητη καθώς δεν έχεις να κάνεις με άβουλους λαθρομετανάστες ώστε να τους δέρνεις όσο θες, αλλά με μάζες που για κάποιο ακατανόητο λόγο διαδηλώνουν επικίνδυνα... Οι πιο νέοι στις σχολικές τους τσάντες κρύβουν μαχαίρια, οι φοιτητές (Παναγία μου!) στις τσέπες τους έχουν βόμβες, οι εργαζόμενοι στις τσάντες τους έχουν οπλοπολυβόλα ενώ οι συνταξιούχοι φοράνε περούκες για να μεγαλοδείχνουν και την πέφτουν με μαγκούρες-λοστούς χωρίς κανένα λόγο στις τράπεζες. Μπορείς να ρίχνεις τα χημικά όσες φορές επιθυμείς γιατί η ποσότητα σημαίνει ποιότητα. Τέλος αν δεν μπορείς να συγκρατήσεις και πάλι τις εξεγερμένες μάζες η ελληνική αστυνομία σου χορηγεί ένα φασίστα συνδικαλιστή της ΕΘΕΛ εφοδιασμένο με καδρόνια και προαιρετικά ελληνική σημαία ο οποίος ανα πάσα στιγμή προσέρχεται στο χώρο άσκησης του επαγγέλματός σου, προκειμένου να σε βοηθήσει να επιτελέσεις το ενάρετο έργο σου...

"Η ελληνική αστυνομία είναι η πιο δημοκρατική αστυνομία, να πείτε πού είναι τα παρακρατικά στοιχεία" Αστέριος Ροντούλης (βουλευτής ΛΑΟΣ) 29/6/2011

Πώς είναι να γεννιέσαι το 2011;

Πρόσφατα γέννησε μια καθηγήτριά μου και την επισκεφθήκαμε στο μαιευτήριο. Αφού ειπώθηκαν οι καθιερωμένες ευχές κλπ αναρωτήθηκα τι περιμένει το μικρό μαλλιαρό της βρέφος.
Στα πρώτα βρεφικά του χρόνια ένα μάτσο αστείες φάτσες θα βγάζουν ακατάληπτους ήχους προκειμένου να το προσεγγίσουν. Όλοι θα το φιλούν και θα βγάζουν φωτογραφίες μαζί του. Στη συνέχεια, κατά την περίφημη παιδική ηλικία, ο μικρός μας φίλος θα πρέπει να υποστεί τον καθιερωμένο μεσημεριανό ύπνο καθώς και την πολύωρη βραδινή αναμονή στα ταβερνάκια μέχρι επιτέλους οι γονείς του να αποφασίσουν να φύγουν. Το χέρι του θα βγάλει κάλους μέχρι να κατορθώσει να κάνει το περίφημο ξι ένω θα φάει την πρώτη του χυλόπιτα γύρω στα 7 όταν ζητήσει από μια συμμαθήτριά του να τον παντρευτεί και αυτή αρνηθεί. Αφού εγκαταλείψει τα πόκεμον και το παιδικό μίσος για το έτερο φύλο εισάγεται σιγά σιγά στη φάση της προεφηβείας. Κάποιος μεγαλύτερος θα τον φέρει σε επαφή με τα πρώτα πορνό ενώ το πρόσωπό του θα αρχίσει να ταλαιπωρείται από τα πρώτα σπυράκια γύρω από τη μύτη του. Θα λατρέψει το γυναικείο μπούστο και θα πηγαίνει πιο συχνά γήπεδο. Έφηβος πια θα έχει μπουχτίσει πλήρως. Τα reality shows θα είναι σε 24ωρη βάση και οι μελαχρινές παρουσιάστριες θα είναι είδος υπό εξαφάνιση. Επιπλέον θα έχει να αντιμετωπίσει και τους φασίστες καθώς μέχρι να γίνει 15 η Χρυσή Αυγή απ'ότι φαίνεται θα είναι σίγουρα στη βουλή. Θα βρεθεί αντιμέτωπος με τη σκυλοκουλτούρα του Ελληνάρα και θα χαραμίσει τα καλύτερα χρόνια του για να μπει σε μία σχολή. Αφού περάσει στο πανεπιστήμιο και χορτάσει δαπίτικα και πασπίτικα πάρτυ της συμφοράς θα αρχίσει να αισθάνεται όλο και πιο έντονα το πρόβλημα της ανεργίας που μέχρι τότε θα είναι και 30%. Επόμενη στάση στρατός. Ιεραρχία της ηλιθιότητας και πειθαρχία του κώλου θα υποχρεώσουν το μεγάλο μας πια φίλο να βαστάει όπλα και να συναναστρέφεται με στρατόκαυλους. Στη συνέχεια η δημιουργία οικογένειας και γενικότερα η υιοθέτηση ενός πιο συμβιβασμένου τρόπου ζωής θα ευνοήσει τη σχέση κώλου-καναπέ ένώ στη δουλειά το αφεντικό του θα ανακοινώνει απολύσεις και μειώσεις μισθών. Τέλος γύρω στα 65 του θα γυρίζεται το "Αγανακτισμένοι 2", εφόσον δεν ανατραπει ο καπιταλισμός τις επόμενες ημέρες, οπότε θα αναλάβει πρωταγωνιστικό ρόλο διεκδικώντας μεγαλύτερη σύνταξη και τρώγοντας τα εξελιγμένα μέσα καταστολής του 2076.
Μικρέ προλαβαίνεις να ξαναμπείς στην κοιλιά της όμορφης μαμάς σου; Γιατί εμείς εδώ δεν είμαστε και πολύ καλά...........

Σχολική αντιδραστική καθημερινότητα

Τις τελευταίες ημέρες αντιλήφθηκα πλήρως, ότι ο φασισμός ή κοινώς η ανθρώπινη βλακεία έχοντας ως ιδεολογική βάση το μηδέν, μπορει να φτάσει και το -1000.
Πριν δύο μέρες αναρτήσαμε έξω από το σχολείο μας ένα πανό που έλεγε "ενάντια σε κυβέρνηση, ΕΕ και ΔΝΤ NO PASARAN". Επειδή θεωρήσαμε αυτονόητη την αντίδραση της τόσο δημοκρατικής μειοψηφούσας μαθητειώσας νεολαίας σε ένα τέτοιο σκανδαλώδες σύνθημα, συγκεντρωθήκαμε 10 άτομα μπροστά από το πανό προκειμένου σε περίπτωση που υπάρχει διαφωνία με τα αναγραφόμενα να συζητηθεί. Οι απαράμιλλοι δημοκράτες μας είδαν, είδαν το πανό, μας προσπέρασαν και δεν είπαν τίποτα. Λογικό. Δε θίγαμε το φασισμό αλλά το υπάρχον σύστημα. Μπαίνουμε λοιπόν να δώσουμε το μάθημα και βγαίνοντας το βλέπουμε καμένο. Οι αυτουργοί του εγκλήματος άφαντοι. Το ίδιο βράδυ μαζευόμαστε έξω από το σχολείο και φτιάχνουμε ένα νέο πανό που έλεγε "κάψτε τα σάπια σας μυαλά, όχι τα όνειρά μας". Το αναρτάμε και αναμένουμε τις αυριανές εξελίξεις. Πάλι το ίδιο σκηνικό. Έρχονται, μας βλέπουν, βλέπουν το πανό και δε λένε κάτι. Μπαίνουμε να γράψουμε και βγαίνοντας το αντικρίζουμε καμένο.
Προφανώς η ελλιπής επιχειρηματολογία, η ενδόμυχη ντροπή για τις μη κοινωνικά αποδεκτές απολυταρχικές ιδέες τους και η συνηθισμένη θρασύδειλη φασιστική πρακτική σε θέματα αφύπνισης και ιδεολογικού προσανατολισμού οδηγεί αυτά τα άτομα στην εναντίωσή τους σε κινηματικές ενέργειες και στην αφομοίωσή τους ως σπουδαίο όργανο από τους κυβερνώντες. Γίνονται υποχείρια της αδιέξοδης κυβέρνησης διαιρώντας τις μάζες σε κατηγορίες με βάση τα δικά τους υποκειμενικά κριτήρια (φυλή, θρησκεία, σεξουαλική προτίμηση κ.ο.κ.)
Μαζεύω το καμένο πανό και μια φίλη μου λέει "εδώ ο κόσμος καίγεται και εσείς ασχολείστε με το πανό". Μα ακριβώς εκεί στοχεύει το πανό. Η υπάρχουσα κοινωνική φλόγα να γίνει πυρκαγιά και να τραβήξει και τους μαθητές σε αυτήν την εμπρηστική μανία. Δεν μιλούσαμε για ποδόσφαιρο. Μιλούσαμε για το οικονομικό τέλμα και αυτούς που μας οδήγησαν σε αυτό. Δεν υποχρεώσαμε κανένα να συμφωνήσει, απλώς προβάλλαμε την άποψή μας. Τώρα που ο κόσμος καίγεται λοιπόν θα έπρεπε όλοι οι δρόμοι, οι πλατείες, τα σχολεία, οι χώροι δουλειάς να έχουν γεμίσει με πανό. Όχι για να τη μπούμε στους φασίστες, αλλά για να δείξουμε ότι είμαστε ακόμη πνευματικά υγιείς και δεν έχουμε παραδώσει το πνεύμα μας και την ελευθερία μας στα πλασαριζόμενα σκουπίδια, ότι ελπίζουμε στην ύπαρξη ενός άλλου κόσμου και όχι στο τι θα φάμε αύριο, ότι αγωνιζόμαστε γιατί σεβόμαστε τα κεκτημένα του παρελθόντος και δεν είμαστε διατεθειμένοι να τα χάσουμε, γιατί είμαστε άνθρωποι με ανάγκες και όχι μηχανήματα του σύγχρονου τεχνοκρατισμού και γιατί είτε με πανό είτε με συνθήματα είτε με κάποια γραφικότητα ορισμένες φορές διεκδικούμε λίγο από το όνειρο.
Μικρά μυαλά τριγυρνούν, μεσαία μυαλά σχολιάζουν, μεγάλα μυαλά συζητούν για ιδέες... Κομφούκιος
Δεν είναι αναγκαίο να αρχίσουμε να μιλάμε για ιδέες και όχι να τις καίμε; Μια απλή απορία...

Οι συντηρητές του αδιεξόδου και οι αναζητητές εξόδου...

Οι απελπιστικά εθελόδουλοι, διανοητικά νωθροί, ψυχικά διαταραγμένοι και σωματικά υπέρβαροι ως επί το πλείστον μέντορες της γηγενούς πολιτικής σκηνής μου προξενούν αφάνταστη απέχθεια και αηδία. Χωμένοι στα σακάκια τους και πνιγμένοι απ' τις γραβάτες τους ειδικέυονται στις κοινωνικοπολιτικές και οικονομικές αναλύσεις καθώς και στην ανάδειξη του χρήματος ως αυταξία στα πλαίσια ενός τόσο καταδικασμένου συστήματος που ονομάζεται καπιταλισμός.
Όλοι αυτοί κάνουν βέβαια ένα καλό ως φιλοξενούμενοι καθημερινά από τα μέσα μαζικής εξημέρωσης καθώς υποχρεώνουν όλους τους πολίτες δίχως ίχνος ενοχής να αυτομουτζωθούν που συμμετέχουν σε ένα τραγελαφικό πολιτικό σύστημα έστω και μέσω της ψήφου τους σε αυτούς. Παρ'όλα αυτά ως απόρροια της οικονομικής κρίσης και του συνειδησιακού τέλματος, η γενιά μου (σε αντίθεση με αυτές της μεταπολίτευσης και ύστερα), υποχρεούται από την κωλοεφηβεία της να ακούει και φασίστες εκτός από τους καθιερωμένους στην πολιτική ηγεσία καπιταλιστές. Είμαστε ριγμένοι και δεν υπάρχει αμφιβολία. Χθες σε κάποια εκπομπή ο επαγγελματίας θαυμαστής του αρχαιοελληνισμού και αδιαμφισβήτητος δημοκράτης Άδωνις Γεωργιάδης δήλωσε ότι θαυμάζει αφάνταστα τον Ιωάννη Μεταξά και ότι έχει διαβάσει πολλές φορές το ημερολόγιό του. Η Χρυσή Αυγή ξεκίνησε μοίρασμα προκυρήξεων σε εργατοπεριοχές, κάνοντας λόγο για αφανισμό ανθρώπινων σκουπιδιών και έβαλε σε εφαρμογή το σχεδιό της μέσω των πογκρόμ. Η ακροδεξιά βρίσκει πάτημα σε αγράμματους μεσήλικες και συνομηλίκους μου που αναζητούν την ιδεολογική τους ταυτότητα και το καταφέρνει επάξια.
Η σχέση μεταξύ καπιταλισμού και φασισμού είναι αμφίδρομη και αυτό είναι ιστορικά αποδεδειγμένο (Ισπανία '36, βοήθεια Αγγλίας-Γαλλίας στον Φράνκο). Σήμερα σε μια εποχή αποβλάκωσης και όχι ταξικού αλλά εξουσιαστικού μίσους από τον ίδιο το λαό, η ανάγκη αντιμετώπισής τους φαντάζει τεράστια. Το κίνημα των αγανακτισμένων όσο συντηρεί την υιοθέτηση αόριστων συνθημάτων απέναντι στο πολιτικό σκηνικό και το σε αρκετές περιπτώσεις eurovisionιακό κλίμα δεν νομίζω ότι πλήττει το σύστημα.Αυτό γίνεται αντιληπτό και από τη στήριξη των αστικών ΜΜΕ στην κίνηση αυτή. Το σύστημα τρέμει όταν υπάρχει ιδεολογική βάση που οδηγει στην αγανάκτιση. Παρά ταυτα οι διάφορες μορφές αυτοοργάνωσης που αναπτύχθηκαν καθώς και η ανοιχτή συνέλευση θα μπορούσαν να προσδώσουν ένα κίνητρο γνήσιας εξέγερσης λαού με στόχους και συγκεκριμένη κατεύθυνση από τη στιγμή που η τεράστια μάζα κινητοποιήθηκε. Αν και τέτοιου είδους κινήσεις είναι εγγενώς συνδεδεμένες με το εξεγερσιακό κλίμα και δε γίνονται κατά παραγγελία των υποψήφιων επαναστατών...
Έχεις το πινέλο και τα χρώματα σου, ζωγράφισε τον παράδεισο και μπες μέσα... Νίκος Καζαντζάκης

Μικροαστισμός ή βαρβαρότητα

Τα όνειρα ουρλιάζουν μα οι μικροαστοί τα έχουν στο αθόρυβο
προσμένοντας το τίποτα
Τα ράφια των σούπερ μάρκετ άδειασαν και τα Προποτζίδικα πλημμύρισαν μελλοντικούς επιχειρηματίες
Οι κατσαρόλες έγιναν οι χειρότερες φυλακές των ονείρων ζωής και η τηλεόραση αντικατέστησε την έξοδο, το άγγιγμα, την ανθρώπινη επαφή
Προδομένοι έρωτες και ξεπεσμένες συνουσίες, ματωμένες σκέψεις και ψεύτικα λόγια σκαρφαλώνουν στη σήψη του αυθεντικού και του αγνού
Χρυσοί σταυροί και μοιρολάτρες προσκυνητές βάζουν τα καλά τους τις Κυριακές μπας και μειώσουν την ενοχή τους
Αδόλεσχοι πολιτικάντηδες νανουρίζουν τη διάχυτη ματαιοδοξία και αυτόκλητοι ευεργέτες εισβάλουν στις δεξαμενές των σκέψεων
Πατριωτικές κορόνες και ανθρωπιστικοι ψίθυροι η αέναη μελωδία που ρουφάει συνειδήσεις
Έτοιμη αγανάκτηση και άδειες αφίσες κολλήθηκαν στους τοίχους, στις οθόνες, στα ηχεία και στα μυαλά
Είμαστε πάτωμα και μας τρυπούν τα διερχόμενα τακούνια, είπαμε να ανέβουμε τα σκαλοπάτια της οργής μα οι καθαρίστριες των βασιλιάδων σκούπισαν καλά και γλιστρήσαμε...

Περιμένοντας ένα τρένο...

Σάββατο Βράδυ. Η αναμονή στη στάση του μετρό στην Αττική πάντα με κούραζε. Η προσωρινή απώλεια του ουρανού, το μαύρο που διακρίνεται στο βάθος του τούνελ, το διερευνητικό βλέμμα αυτών που κάθονται στην απέναντι πλατφόρμα και η βαρετή μουσική των μεγαφώνων μου δημιουργούν μια περίεργη και πεσσιμιστική αίσθηση. Το χρονόμετρο του μετρό έδειχνε ότι σε τρία λεπτά το τρένο θα έφτανε. Παρ' όλα αυτά ύπαρξη της παρέας με έκανε να αποβάλλω αυτήν την αλλόκοτη αίσθηση και να αναλογίζομαι το υπόλοιπο της βραδιάς...
Ο σταθμός είχε κόσμο, ο οποίος έμεινε ενεός όταν είδε μια σχετικά εύσωμη γυναίκα, με σκουρόχρωμο δέρμα, βρώμικα ρούχα και ιδρωμένο κούτελο να κάθεται στην πλατφόρμα έχοντας ως απώτερο προορισμό τις ράγες και πιθανότατα ή μάλλον σίγουρα τον άλλο κόσμο. Αφού πέρασαν κάποια λεπτά αμήχανης θέασης της απελπισμένης προσπάθειας της "γύφτισας" όπως θα την αποκαλούσε υποτιμητικά η σύγχρονη αστική κοινωνία αυτοπροσδιορίζοντας την ανωτερότητα της, κάποιοι από τους παρευρισκόμενους σπεύσαμε να αποτρέψουμε τη γυναίκα από την αυτοκτονία τραβώντας την προς τα πίσω. Το τρένο έρχεται και αυτή αγωνίζεται να πέσει στις ράγες βρίσκοντας αντίσταση σον κόσμο που την κράταγε. Κάποιος τη ρώτησε γιατί θέλει να αυτοκτονήσει και αυτομάτως μου γενήθηκε ένας περίεργος συλλογισμός. Μήπως θέλει να ξεφύγει από τη δηθενιά και την έλλειψη οράματος, όπως ο Σιδηρόπουλος ή η Γώγου; Aλλά αυτομάτως το αίσθημα της αυτοσυντήρησής μου, μου έδωσε την απάντηση στο αυθόρμητο ερώτημα. Η φυγή δεν είναι η λύση, απλά η επέκταση του προβλήματος. Η γυναίκα απάντησε πως ο πατέρας της τη βίαζε και ήθελε να πεθάνει. Ξαφνικά πάνω στην κατάλληλη ώρα (το τρένο είχε φύγει και δεν υπήρχε κίνδυνος) κατεύθασαν οι ειδικές δυνάμεις των security οι οποίοι συνειδητοποίησα ότι εκτός από το να παρατηρούν με ενοχλητική περιέργεια τους λαθρεπιβάτες της γραμμής είχαν και άλλους ρόλους που έπρεπε να επιτελέσουν. "Σήκω Βαρβάρα" είπε ο ένας από τους δύο στη γυναίκα που προφανώς ήταν γνώριμο πρόσωπο του προσωπικού του σταθμού και των ραγών του τρένου. Στη συνέχεια την τράβηξαν και την ανέβασαν επάνω παρά την αντίδρασή της.
Απίστευτο, σκέφτηκα αργότερα... Η προσωρινή και ανούσια καταθλιπτική διάθεση που έχω στη στάση του μετρό για κάποιους ανθρώπους είναι αιώνια, είναι όλη τους η ζωή. Εγώ όμως θα πάρω το επόμενο τρένο, θα φύγω και ένας άκρατος οπτιμισμός θα με λυτρώσει. Αυτοί τι θα κάνουν; Δεν έχουν τρένο να προσμένουν. Βρισκονται στο σταθμό αλλά σε μέρα απεργίας.
Δε γουστάρω τους απεργοσπάστες, αλλά αυτός που παρά την απεργία συνείδησης θα έπαιρνε το τρένο για να τους πάρει και να τους βγάλει από το αδιέξοδο, σίγουρα θα γινόταν ο καλύτερός μου φίλος...

Ένας απλός συλλογισμός...

Το πρωί προτού χαθώ μέσα στις εξισώσεις και τους απαιτούμενους τύπους της φυσικής που επρόκειτο να δώσω, αποφάσισα να ανοίξω λίγο την τηλεόραση για να χαλαρώσω (μέγα λάθος). Καθώς λοιπόν παρακολουθούσα τον καθημερινό εθνικό κινδυνολόγο και αγχωτή της ελληνικής TV (Παπαδάκης), είδα μία συνέντευξη του Μίκη Θεοδωράκη.
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως ο άνθρωπος είναι ένας από τους κορυφαίους (αν όχι ο κορυφαίος) Έλληνες συνθέτες και μία εμβληματική προσωπικότητα της αριστεράς. Κανείς δεν αμφισβητεί την τεράστια προσφορά του στον εγχώριο πολιτισμό και όχι μόνο, όμως πιστεύω πως η προσέγγιση του στα τρέχοντα ζητήματα μέσω του ΣΠΙΘΑ είναι ακατανόητη.
Ο Μίκης Θεοδωράκης θεώρησε ότι στη δεδομένη φάση το παν είναι η πατρίδα και δευτερευόντως όλα τα υπόλοιπα. Καλούσε όλους τους Έλληνες πατριώτες ανεξαρτήτως ιδεολογικής βάσης και φορολογικής δήλωσης να ενωθούν ενάντια στα ξένα συμφέροντα των τραπεζών. Με λίγα λόγια περιόρισε τα ταξικά ζητήματα για χάρη της εθνικής ενότητας.
Είμαι πολύ μικρός σε όλα τα επίπεδα για να αξιολογήσω μία τέτοια προσωπικότητα αλλά κάτι τέτοιο μου φάνηκε ακατανόητο. Πως είναι δυνατόν να θυσιάζονται τα ταξικά ζητήματα στο βωμό της εθνικής ισσορροπίας; Μία τέτοια κίνηση είναι συγκάλυψη και στήριξη των Ελλήνων καπιταλιστών μόνο και μόνο επειδή έτυχε να γεννηθούν στη χώρα μας. Είναι σα να έχεις έναν αδερφό που είναι λαμόγιο, έχει βγάλει τρελό χρήμα εις βάρος σου και κατηγορείται για πολλαπλά εγκλήματα όμως μόνο και μόνο επειδή είναι αδερφός σου, τον καλείς να ενωθεί μαζί σου για να αντιμετωπιστεί το παγκόσμιο έγκλημα. Για εμένα στην παρούσα φάση η ταξική συνείδηση καθώς και η διεκδίκηση των δικαιωμάτων του απλού εργαζόμενου λαού είναι αυτά που προέχουν και όχι η εθνική ακεραιότητα. Στην τρέχουσα κρίση όλοι πρέπει να σκεφτούμε και να δράσουμε με γνώμονα τον ανθρωπισμό μας και όχι τον πατριωτισμό μας... "Ευτυχώς" υπάρχουν δεκάδες εθνικιστικές οργανώσεις που έχουν αναλάβει τη διάσωση της πατρίδας. Ας επιδιώξουμε εμείς τη διάσωση του αγωνιστικού και επαναστατικού μας πνέυματος ενάντια στους γηγενείς κεφαλαιοκράτες μη δελεαζόμενοι από μια εθνική συναίνεση σε ένα έγλημα στημένο.

Αναζητείται πνευματικότητα, όχι κοστούμια πνεύματος...

Λόγος γίνεται εδώ και καιρό για την απουσία της πνευματικής ηγεσίας σ'αυτές τις δύσκολες καταστάσεις που βιώνουμε ως κράτος. Σε ποια ακριβώς πνευματική ηγεσία αναφέρονται όλοι αυτοί οι αυτοπροσδιοριζόμενοι αντικειμενικοί δημοσιογράφοι; Μήπως στο πλήθος των καλλιτεχνών που έκαναν τέχνη με τα λεφτά και τις εντολές του εκάστοτε υπουργείου πολιτισμού, ή μήπως στους άλλοτε ανατρεπτικούς πνευματικούς ανθρώπους της γενιάς του πολυτεχνείου που ιδιοποιήθηκαν τους αγώνες χιλιάδων πολιτών εξασφαλίζοντας τη μετέπειτα συμβιβασμένη ζωή τους;
Χωμένοι βαθιά στη βρωμιά του συστήματος που λερώνει τα κορμιά μας καθημερινά, όλοι αυτοί οι εκπρόσωποι μιας ιδιάζουσας κουλτούρας και μιας ανώτερης σκέψης επιτελούν ένα ρόλο που αντιτίθεται στην εικόνα των νεανικών τους ονείρων και αντιλήψεων. Προφανώς ενστερνίζονται την λανθασμένη άποψη του Καλλικλή (από το Γοργία του Πλάτωνα) ότι η υιοθέτηση μιας θετικής στάσης απέναντι στη φιλοσοφία είναι ωφέλιμη μόνο κατά τα νεαρά χρόνια της ζωής και κατ' αυτόν τον τρόπο νιώθοντας πνευματικά πλήρεις, επιδιώκουν με άκρατο εγωισμό να εμποδίσουν εμάς να φιλοσοφήσουμε και να σκεφτούμε. Δεν ξέρω αν η στάση τους αυτή είναι συνειδητή ή ασυνείδητη πάντως ο κρατικός μηχανισμός τους έχει αφομοιώσει αριστοτεχνικά, χρησιμοποιώντας τους ως όργανα αντεπανάστασης σε πραγματικούς κύκλους διανόησης που επιχειρούν να αντιμετωπίσουν την έλλειψη ανθρωπιάς αυτών που επικαλούνται τον πατριωτισμό και ονειρεύονται μια υποκειμενική κοινωνική ευημερία. O ρόλος των εκπροσώπων του πνεύματος δεν είναι να συντελέσουν στη συναίνεση του λαού στον επερχόμενο μνημονιακό βιασμό, ούτε να απομακρύνουν το κοινό από την πραγματική αιτία και ρίζα του προβλήματος. Οι άνθρωποι της τέχνης απαιτείται να προβληματίσουν και να γεννήσουν νέες επαναστάσεις, όχι απαραίτητα βίαιες, που θα αλλάξουν το δίχως μέλλον σκηνικό. Η κάθε μορφή βίας άλλωστε έχει φανεί ποιον έχει αφέντη χρόνια τώρα...
Η αναζήτηση επομένως πνευματικών ηγετών σε βίλες με τεράστιες βιβλιοθήκες αλλά σκονισμένα βιβλία στα ράφια τους είναι μάταια και ανούσια. Ας γίνουμε εμείς πιο πνευματικοί και ας επηρεαστούμε από την άλλοτε αίγλη αυτών που μας πούλησαν...

πως περνάει κανείς από το ΔΝΤ στο ΤΝΤ ε;

Είναι απλό το ζήτημα του φλέγοντος συμβάντος που απασχολεί την επικαιρότητα...
Τον λένε Στρος Καν και είναι βιαστής...
Τη λένε Ελλάδα και είναι καμαριέρα...
Τους λένε <<μεγαλοδημοσιογράφους του mega>> και πάσχοντας από το σύνδρομο της Στοκχόλμης ανησυχούν για την τύχη του θύτη τους...
Η δικιά σου αντίδραση ποια θα είναι; Θέλω να ξέρω...

Μια εικόνα χίλιες λέξεις...

Είναι στιγμές που αναρωτιέμαι ποιες εικόνες αξίζει να κρατάω στο μυαλό μου. Οι σύγχρονες κοινωνίες είναι θεμελιωμένες σε κέρινα είδωλα και πρότυπα. Όταν τα μυαλά παίρνουν φωτιά και ανεβάζουν τη θερμοκρασία αυτά λιώνουν το ένα μετά το άλλο αποκαλύπτοντας την κενότητα τους. Κι όμως πνιγμένος στη ματαιότητα της εξισωτικής σχέσης ανάμεσα στο δήθεν και το ωραίο, κουτούλησα στην εικόνα ενός πραγματικού καλλιτέχνη (ο τυπάς στη φωτογραφία).
Θαμώνας των πολύβουων δρόμων του Μοναστηρακίου και καταζητούμενος της Χρυσής Αυγής ως λαθρομετανάστης, ο μικρός φίλος μού φάνηκε η πιο γνήσια εικόνα ανθρώπου, καλλιτέχνη, περιπλανώμενου ταξιδιώτη και εκφραστή συναισθημάτων. Κρατώντας ένα μικρό μπουζούκι έβγαζε ρεμπέτικες μελωδίες. Τα μικρά βρώμικα δάχτυλά του χόρευαν πάνω στα τάστα και ο ήχος που παρήγαγε ελλάτωνε το συνεχή βόμβο που ρουτινιάζει καθημερινά το γεμάτο σκοτούρες κεφάλι μας. Ανάλογα με τη νότα η μορφή του προσώπου του εξέφραζε έναν λογικότατο καημό που μαρτυρούσε τους φόβους του και τα λερωμένα του ρούχα ήταν ένα δυνατό χτύπημα στα ασπαζόμενα καταναλωτικά πρότυπα που ενσαρκώνει η τυποποίηση του σήμερα. Ο μικρός κυνηγημένος ήρωας της πόλης μας σε ένα πρωί μου γέννησε 50 διαφορετικούς προβληματισμούς και του χρωστάω χάρη...
Πολλοί ίσως να τον πέρασαν για ζητιάνο... Εγώ ζητιάνεψα λίγη από τη γνησιότητα του...

Σας σιχάθηκε η ψυχή μου...

Ώρες ώρες φαντάζομαι πως ζω κάπου στο Μάη του '68. Χαμένος σε μια διαρκή επαναστατική ορμή αλλάζω τον κόσμο. Μεθάω με ατελείωτα σόλο του Χέντριξ και τραγουδάω την ισότητα. Σημαδεύω από τα δύο μέτρα την τυπολατρία και τις θρησκοληψίες βιώνοντας την ουτοπία. Δεν έχω μόδα να καθορίζει το ντύσιμό μου, ούτε μουσικές βιομηχανίες να κατηγοριοποιούν τα μουσικά μου ακούσματα. Είμαι ένας κοινωνικός και ριζοσπαστικός επαναστάτης. Κάπως έτσι θα φανταζόμουν τον εαυτό μου αν ήμουν 16 πριν από 43 περίπου χρόνια.
Όμως δεν είμαι. Είμαι 16 το 2011. Ένα μάτσο ροκάκια του γυμνασίου γοητεύονται από το ροκ στυλ που προβάλλουν οι βιομηχανίες και όχι από την ουσία αυτής της μουσικής που κάποτε ίσως και να άλλαξε κάτι. Πηγαίνοντας στο Λύκειο θα έχουν ωριμάσει. Εισαγόμενα μαζικά στον κόσμο των μεγάλων αλλάζουν πορεία. Ξοδεύουν τα Σάββατά τους σε διάφορα μαγαζιά. Το ντύσιμο σοβαρεύει υιοθετώντας έναν ηλίθιο συμβατισμό που πάντα με νευρίαζε. Φορέματα που στέκονται πάνω σε 12ποντα τακούνια και περιφερόμενα πουκάμισα γεμίζουν τα πάρτυ. Νέοι και νέες αρπάζουν τη σκουπιδιάρα μουσική βιομηχανία και την αδειάζουν πάνω στο κεφάλι τους. Παριστάνουν τους μεθυσμένους και μετατρέπουν σε αστειάκι το σεξιστικό σχόλιο και σε τρόπο ζωής τον κομφορμισμό. Απαξιούν για το οτιδήποτε και μετρούν την ευτυχία με αλκοτέστ. Θα έλεγα ότι αυτά τα μικρομέγαλα έχουν αφομοιώσει με μεγάλη επιτυχία την προπαγάνδα του επικρατούντος συστήματος και τώρα επιδιώκουν να δείξουν τι γνώσεις έχουν. Ο συντηρητισμός του σήμερα είναι η καταστροφή του αύριο. Πάντα με αηδίαζε ο θαυμασμός του τίποτα και η προσμονή του καθόλου...
''είμαστε όλες ένα μάτσο βίολες σας σιχάθηκε η ψυχή μου καρκινάκια του πλανήτη σκατοκαριόλες'' Τζίμης Πανούσης

Καληνύχτα στο μεγάλο Βέγγο, καλημέρα σε ποιον;

Λύπη. Απεριόριστη λύπη ένιωσα όταν πληροφορήθηκα το θάνατο του Θανάση Βέγγου. Όχι μόνο επειδή είχε έμφυτο ταλέντο αλλά και για το γεγονός ότι υπήρξε ένας από τους κορυφαίους Έλληνες κωμικούς, που ποτέ δε χρησιμοποίησε την επαγγελματική του ιδιότητα για να προσποιηθεί κάτι διαφορετικό από τον εαυτό του. Μη αρνούμενος τα πιστεύω του μέσα από τις ταινίες του προέβαλλε υπόγεια κοινωνικά μηνύματα απεικονίζοντας τον πιο αστείο μας εαυτό. Οι αφηγήσεις των μεγαλύτερων με απόλυτη σιγουριά με διαβεβαιώνουν ότι ο Βέγγος ήταν ο άνθρωπος που κατάφερε να ρυτιδιάσει απότα γέλια το μίζερο μεταπολεμικό πρόσωπο του Έλληνα. Επαληθεύοντας όμως εις το έπακρον τον επαγγελματικό του τίτλο, υπήρξε ανατριχιαστικός και σε κόντρα ρόλους. Δεν πρόκειται να ξεχάσω την ολιγόλεπτη ερμηνεία του στην ταινία ''Ψυχή Βαθιά'' του Παντελή Βούλγαρη. Ο άνθρωπος που αγωνιζόταν, ο ηθοποιός που μεγαλουργούσε, το δημόσιο πρόσωπο που δίδασκε ήθος, η ψυχή που ανεβοκατέβαινε τους δρόμους τρέχοντας, δυστυχώς έσβησε και μαζί της σβήνεται και ένα σύνολο αξιών που αντικαθίσταται από την επιφάνεια του σήμερα.
Τι μένεί; Ένα σύνολο νέων ηθοποιών που γεμίζουν το καστ των τηλεοπτικών σειρών και των φθηνών από κάθε άποψη κινηματογραφικών παραγωγών μόνο και μόνο επειδή δεν έχουν συνειδητοποιήσει την έννοια του επαγγέλματός τους. Οι πιο δάσημοι από αυτούς, όλως τυχαίως είναι πολύ όμορφοι, τους πρώτους μήνες της εμφάνισής τους παρελαύνουν από τα εξώφυλλα όλων των lifestyle περιοδικών, στις συνεντεύξεις τους συζητούν μόνο για την ερωτική τους ζωή, αποκτούν τον τίτλο του σταρ από συμφέρουσες για το σύστημα ειδικά διαμορφωμένες εκπομπές που ασχολούνται μόνο με αυτούς, δεν αποχωρίζονται ποτέ τα μαύρα τους γυαλιά και έχουν μία τάση να επιδεικνύουν τον πλούτο τους. Με λίγα λόγια εισβάλλουν στη ζωή μας ως κάτι το σπουδαίο και άξιο μίμησης. Όμως ξεχάσαμε μία λεπτομέρεια... Δεν είναι καλοί ηθοποιοί.. Αλλά τι πειράζει, συμφέρουν σε όλα τα υπόλοιπα. Αποβλακώνουν ένα σωρό ανθρώπους εμποδίζοντάς τους να σκεφθούν, αναπαράγουν πρότυπα ιδανικά για μια καπιταλιστική κοινωνία, κακοποιούν κάθε μορφή τέχνης αλλοιώνοντας τα κριτήρια του κοινού και είναι απόλυτα βολικοί στην οικοδόμηση μιας ανόητης και ρομποτικοποιημένης κοινωνίας που στο πρόσωπό τους βρίσκει τη σωτηρία.
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η θύμιση ανθρώπων όπως ο Βέγγος πρέπει να αποτελέσει οδηγό μας για το αύριο. Και γι αυτό το λόγο θέτω το ερώτημα: Μήπως πρέπει να τραβήξουμε κι εμείς στη γαλέρα της ζωής μας λίγο άγριο κουπί;

Όταν το όνειρο γίνεται πράξη...

Κάποιες από τις πιο συγκλονιστικές στιγμές της ιστορίας έχουν χαραχτεί όταν οι λαοί παύουν να περιορίζονται στη ρομαντική ιδεολογία της επίτευξης ενός αλλιώτικου κόσμου αλλά αναλαμβάνουν δράση για να πραγματώσουν το όνειρο. Κάτι τέτοιο αναμφισβήτητα συνέβη στην Ισπανία του 1936.
Με την κατάρρευση της δικτατορίας του Πρίμο ντε Ριβέρα το 1930 και την ανατροπή του βασιλιά Αλφόνσου το 1931, στα πλαίσια της αστικής δημοκρατίας η νέα δημοκρατική κυβέρνηση του 1931 επιδιώκει διάφορες κοινωνικές μεταρρυθμίσεις. Δυστυχώς όμως οι στενές της επαφές με τις επικρατούσες τάξεις (βιομήχανοι, μεγαλογαιοκτήμονες, στρατός, εκκλησία) δεν βοήθησαν στην πραγματοποίηση αυτών. Στη συνέχεια η εκλογή της δεξιάς κυβέρνησης ceda θα αποδειχθεί επιπρόσθετο βάρος στις πλάτες των καταπιεσμένων που δεν ήταν άλλοι από τους ακτήμονες αγρότες που αποτελούσαν τα 3/4 του πληθυσμού και τους εργάτες. Αμέσως ξεσπά η οργή των απλών ανθρώπων με απεργίες που οργάνωναν κυρίως το σοσιαλιστικό κόμμα καθώς και η ένωση αναρχικών CNT.
Αμέσως μετά την εκλογή του Λαϊκού μετώπου (που απαρτιζόταν από φιλελεύθερους αστούς εως κομμουνιστές και αναρχικούς), ο λαός που επι χρόνια ήταν ο κομπάρσος στην ταινία των μεγαλοαστών μετατρέπεται σε πρωταγωνιστή. Ξεσπούν αλλεπάλληλες απεργίες και εξεγέρσεις. Σε αρκετές περιπτώσεις γίνεται ανακατανομή της γης και γιγαντώνεται μια τεράστια επανάσταση του λαού. Μπροστά στον κίνδυνο της πραγμάτωσης της ιδεατής κοινωνίας όπου η εκμετάλλευση και ύπαρξη αρχηγών θα αποτελούσε παρελθόν, η αστική τάξη στράφηκε στο φασίστα στράτηγό Φράνκο να λύσει το πρόβλημα.
Στις 17 Ιουλίου λοιπόν ο Φράνκο ξεκινάει ανταρσία στην ισπανική αποικία στο Μαρόκο. Οι Ισπανοί εργάτες, παρά την αδράνεια της μετριοπαθούς κυβέρνησης που περιοριζόταν σε σοσιαλιστική φρασεολογία αλλά όχι πράξεις, οργανώνουν τον αγώνα τους ενάντια στο φασιστικό εγχείρημα. Δημιούργησαν τοπικές επιτροπές και συνελεύσεις, πολιτοφυλακές, και απαλλοτρίωσαν κομμάτια γης των τσιφλικάδων που σε πολλές περιπτώσεις κολλεκτιβοποιήθηκαν με απόφαση του λάου και μόνο. Πρόκειται για καθαρή εφαρμογή της άμεσης δημοκρατίας στη σύγχρονη θεσμοκρατούμενη κοινωνία. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως σκαπανέας αυτών των συνθηκών ήταν ο ίδιος ο δημοκρατικός λαός που πάλευε ενάντια στην τυραννία, όμως αξίζει να αναφερθεί πως σημαντικό ρόλο είχαν οι αναρχικοί με το CNT καθώς και το εργατικό κόμμα μαρξιστικής ενότητας POUM. Αντίθετα το επίσημο κομμουνιστικό κόμμα της Ισπανίας ακολουθώντας πιστά τις εντολές του Στάλιν επιχειρεί την αναδιοργάνωση του Λαϊκού μετώπου. Δηλαδή την διάλυση όλων των παραπάνω πρωτοποριακών κινήσεων του λαού προκειμένου να δημιουργηθεί ένα μέτωπο που θα ελέγχεται από τη Ρωσία και θα έχει ως πρώτο στοχο την προάσπιση της αστικής δημοκρατίας και δευτερευόντως τις ανάγκες του πληθυσμού. Στην πραγματικότητα μια πραγματική ισπανική σοσιαλιστική εξέγερση θα εξέθετε τον Στάλιν στους Άγγλους και τους Γάλλους με τους οποίους επιδίωκε συμμαχία και γι αυτό προσπάθησε να την καταστείλει μέσω του δήθεν ενιαίου λαϊκού μετώπου που ελεγχόταν από εκείνον.
Άμεσο επακόλουθο των παραπάνω ήταν η ποινικοποίηση κάθε διαφορετικής αντίληψης που βρισκόταν στο κίνημα ενάντια στο φασισμό και η φίμωσή της. Ο Μάιος του 1937 υπήρξε το αποκορύφωμα αυτής της πρακτικής που έμελλε να διχάσει το εργατικό κίνημα και να τσακίσει το αυθόρμητο επαναστατικό πνεύμα του λαού. Πλέον ο πόλεμος διεξάγεται μεταξύ δύο τακτικών στρατών και όχι μεταξύ του λαού και των καταπιεστών του. Η υπεροπλία του Φράνκο με τη βοήθεια του Χίτλερ και του Μουσολίνι θα τον οδηγήσει στην τελική του νίκη και έτσι ένα φασιστικό καθεστώς και ένα πνιγμένο εργατικό κίνημα θα παραμείνουν στην Ισπανία εως το 1976.
Για άλλη μια φορά τα Σταλινικά φαντάσματα, όπως και μετά το θάνατο του Λένιν, έβαλαν τρικλοποδιά στα όνειρα των απλών ανθρώπων που πίστευαν στην ύπαρξη μιας υγιούς σοσιαλιστικής κοινωνίας και όχι ενός κρατικού καπιταλισμού.

ΥΓ. Αξίζει η ταινία "Γη και Ελευθερία" που παρουσιάζει τα γεγονότα του ισπανικού εμφυλίου μέσα από την ιστορία ένος Άγγλου εθελοντή που ήταν με το μέρος των δημοκρατικών.

Η ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΔΕΞΙΑ ΒΡΩΜΑΕΙ ΠΑΡΕΛΘΟΝ

Με αφορμή την πρωτοφανή αύξηση των εθνικιστικών-φασιστικών τάσεων από τη μεταπολίτευση και μετά, αποφάσισα να κάνω μία έρευνα πάνω στο υγιές και "δημοκρατικό πρόσωπό" της σύγχρονης δεξιάς. Στους λεγόμενους φασίστες με γραβάτες και στον προηγούμενο πολιτικό τους βίο.
Γιώργος Καρατζαφέρης (πρόεδρος ΛΑΟΣ): Από μικρή ηλικία φανέρωσε τις ακροδεξιές του συμπάθειες. Αν και γεννημένος μόλις το 1947, το 1974 εκδίδει τη φιλοβασιλική εφημερίδα <<το στέμμα της δημοκρατίας>>. Ύστερα από έναν κύκλο σπουδών και καλής επαγγελματικής σταδιοδρομίας το 1993 εκλέγεται βουλευτής της ΝΔ. Το 1998 επιχειρεί να δημιουργήσει ένα ενιαίο ακροδεξιό μέτωμο που ονομαζόταν ΝΕΑ ΕΛΠΙΔΑ. Σε αυτό θεωρούσε δεδομένη τη συμμετοχή της Χρυσής Αυγής, ατόμων που ήταν στην ΕΠΕΝ (εθνικιστικό κόμμα που ίδρυσε ο Γεώργιος Παπαδόπουλος όσο βρισκόταν στη φυλακή) καθώς και φιλοβασιλικών. Το εγχείρημα συσπείρωσης της άκρας δεξιάς θα καταφέρει απ'ότι φαίνεται να το πετύχει δύο χρόνια αργότερα με τη διαγραφή του από τη ΝΔ και τη δημιουργία του ΛΑΟΣ.
Μάκης Βορίδης (βουλευτής ΛΑΟΣ): Άλλη μια περίπτωση ενός βαθύ δημοκράτη που ενστερνίζεται τη φράση του Βολταίρου <<διαφωνώ με αυτό που λες, αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες>>. Από τα σχολικά του ακόμη χρόνια ηγούταν πανελλαδικά της εθνικιστικής μαθητικής οργάνωσης "Ελεύθεροι μαθητές" προμηνύοντας τη μετέπειτα πορεία του. Τελειώνοντας τη μαθητική του ζωή μπαίνει στην ΕΠΕΝ(εθνικιστικό κόμμα που ίδρυσε ο Γεώργιος Παπαδόπουλος όσο βρισκόταν στη φυλακή) και διαδέχεται το Νίκο Μιχαλολιάκο σημερινό αρχηγό της χρυσής αυγής στη θέση του γενικού γραμματέα της νεολαίας της ΕΠΕΝ. Συνεχίζοντας τη δημοκρατική του πολιτική καριέρα ιδρύει τη Φοιτητική Εναλλακτική, ως επικεφαλής της οποίας διαγράφεται από το σύλλογο φοιτητών Νομικής για φασιστική δράση το 1985, ενώ μια χρονιά αργότερα η ΕΦΕΕ θα καταθέσει μήνυση εναντίον του για φασιστική επίθεση εναντίον φοιτητών. Το 1994 δημιουργεί το ελληνικό μέτωπο στο οποίο εντάσσονται πολλά υπολλέιματα της ΕΠΕΝ και ΕΝΕΚ. Σήμερα ο Μάκης βορίδης είναι ένας από τους σχετικά δημοφιλείς βουλευτές του ελληνικού κοινοβουλίου με το ΛΑΟΣ.
Νίκος Μιχαλολιάκος (Γενικός Γραμματέας Χρυσής Αυγής): Ένα από τα πιο συζητημένα πολιτικά πρόσωπα. Ο σύγχρονος ενσαρκωτής ναζιστικών ιδεολογιών και πρακτικών στην Ελλάδα ασπάστηκε από πολυ νωρις την ακροδεξιά ιδεολογία. Στα 16 του εντάσεται στην φασιστική οργάνωση 4η Αυγούστου που είχε ιδρύσει ο Κωσταντίνος Πλεύρης το 1960. Επίσης λαμβάνει μέρος στην τοπική αθηναϊκή οργάνωση της ΕΟΚΑ-Β (εθνικιστική ελληνο-κυπριακή οργάνωση). Τον Ιούλιο του 1974 γίνεται η πρώτη του σύλληψη στη διαμαρτυρία έξω από τη βρετανική πρεσβεία για τη στάση της Αγγλίας στην τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Το Δεκέμβρη του 1976 συλλαμβάνεται ξανά για εξύβριση ξένων δημοσιογράφων που κάλυπταν την κηδεία του Ευ.Μάλλιου (βασανιστή της χούντας) τον οποίο είχε σκοτώσει η 17 Νοέμβρη. Κατά τη διάρκεια της φυλάκισής του έρχεται σε επαφή με τη φυλακισμένη ηγεσία της χούντας. Με την αποφυλάκιση του, εντάσεται στις ειδικές δυνάμεις του στρατού απο τις οποίες θα απομακρυνθεί αφού έχει συλληφθεί το 1978 να μεταφέρει όπλα και εκρηκτικά για την εξυπηρέτηση συμφερόντων ακροδεξιάς εξτρεμιστικής οργάνωσης. Επακόλουθα το 1984 εκδίδει το εθνικιστικό περιοδικό "Χρυσή Αυγή" του οποίου την έκδοση θα διακόψει καθώς εντάσεται στην ΕΠΕΝ και με προσωπική εντολή του δικτάτορα Γεώργιου Παπαδόπουλου αναλαμβάνει την ηγεσία της νεολαίας του κόμματος. Το 1985 εγκαταλείπει την ΕΠΕΝ και στις αρχές του 1990 ιδρύει τη χρυσή αυγή της οποίας ηγείται εως και τώρα. Σήμερα ο Νίκος Μιχαλολιάκος μάχεται για τη δημοκρατία που ατιμάζουν οι λαθρομετανάστες εργάτες και εκλέγεται στο δημοτικό συμβούλιο της Αθήνας με ποσοστό 5%.
Κωσταντίνος Πλεύρης (Συνεργάτης της χούντας και πατέρας του Θάνου Πλεύρη, βουλευτή του ΛΑΟΣ): Δεν υπάρχει αμφιβολία πως πρόκειται για έναν από τους μεγαλύτερους αντισημίτες, ρατσιστές και φασίστες που υπάρχουν στη χώρα μας. Γεννημένος το 1939, το 1960 ιδρύει τη φασιστική οργάνωση 4η Αυγούστου, στελέχη της οποίας υπήρξαν σημαντικές προσωπικότητες της άκρας δεξιάς όπως ο Νίκος Μιχαλολιάκος και ο εν ενεργεία βουλευτής της ΝΔ και τέως υφυπουργός κ.Κιλτίδης. Στη διάρκεια της χούντας διετέλεσε καθηγητής στη Σχολή Γενικής μορφώσεως του αρχηγείου στρατού όπου δίδασκε κοινωνιολογία και προπαγάνδα. Επίσης, διορίστηκε καθηγητής στις Σχολές Αστυνομίας Πόλεων και Χωροφυλακής καθώς και σύμβουλος του Αρχηγείου Στρατού. Ήταν στενός συνεργάτης και κουμπάρος του Ι. Λαδά και διορίστηκε, επί υφυπουργίας του, γραμματέας του ιδιαίτερου γραφείου του. Επίσης έδρασε και ως πράκτορας της ΚΥΠ, γεγονός που αποδέχεται και ο ίδιος, με αντικείμενο τους Έλληνες μετανάστες στη Δυτική Ευρώπη, "προκειμένου να διαπιστωθεί από το τότε καθεστώς η ύπαρξη, η οργάνωση και ο τρόπος δράσης της αντιδικτατορικής δράσης τους στο εξωτερικό". Αργότερα σε κάποια δικαστική απόφαση υπέρ του αποδείχθηκε ότι κατά την περίοδο της χούντας επικοινωνούσε με ιταλικές νεοφασιστικές ομάδες, όπως οι Ordine Nuovo και Avanguardia Nazionale. Το 1999 ο Πλεύρης ιδρύει το εθνικιστικό κόμμα "Πρώτη Γραμμη" το οποίο θα συνεργαστεί στις εθνικές εκλογές με το "Ελληνικό μέτωπο του Μάκη Βορίδη και κάποια μέλη της Πολιτικής Άνοιξης του Αντώνη Σαμαρά δίχως να έχει επιτυχία.Για τις απόψεις του, ο Κώστας Πλεύρης έχει χαρακτηριστεί, ακόμη και από εφημερίδες του συντηρητικού πολιτικού χώρου, ως "ναζιστής", "πατέρας του ελληνικού νεοφασισμού" και "θεωρητικός του φασιστικού χώρου".Στο βιβλίο του Οι Εβραίοι - Όλη η αλήθεια, καταφέρεται με προσβλητικούς χαρακτηρισμούς, όπως "υπάνθρωποι", εναντίον των Εβραίων. Εξαιτίας του βιβλίου αυτού, οδηγήθηκε στο εδώλιο, μετά από βούλευμα εισαγγελέα, με βάση τον αντιρατσιστικό νόμο. Η επέμβαση του εισαγγελέα είχε γίνει μετά από αναφορά στελεχών του Ελληνικού Παρατηρητηρίου των Συμφωνιών του Ελσίνκι για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Στη δίκη αυτή καταδικάστηκε (13/12/2007) πρωτόδικα σε φυλάκιση, ενώ αθωώθηκε στο Εφετείο. Σήμερα ο Κωσταντίνος Πλεύρης αρκετά συχνα παρελαύνει από τις τηλεοπτικές μας οθόνες ενώ το καμάρι του Θάνος Πλεύρης είναι βουλευτής του ελληνικού κοινοβουλίου με το ΛΑΟΣ.

Είναι ευκόλως κατανοητό ότι όλοι αυτοί που επικαλούνται το εθνικό συμφέρον και τη λαϊκή ευημερία είναι εξαιρετικοί ψεύτες και άσπονδοι εχθροί της δημοκρατίας. Το ζήτημα είναι σε μια περίοδο υλικής αλλά και πνευματικής ένδειας να μην αναζητηθεί καταφύγιο στις απάνθρωπες και καταστροφικές ιδεολογίες τους που έχουν κριθεί από την ιστορία γιατί θα υπάρξει ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ.

Δεν υπάρχουν λαθραίες ψυχές...

Τους είπαν δολοφόνους, πράκτορες, ταραξίες της κοινωνικής ομαλότητας. Εγώ τους λέω ανθρώπους. Με καλά και κακά χαρακτηριστικά όπως όλοι μας. Η μόνη τους διαφορά με εμάς είναι ότι είχαν την ατυχία να γεννηθούν σε ένα κομμάτι του πλανήτη όπου οι συνθήκες ζωής είναι τρισάθλιες.
Οι μετανάστες ερχόμενοι στη χώρα μας έχουν βιώσει απίστευτες καταστάσεις. Βομβαρδισμούς, πείνα, φυσικές καταστροφές. Με μόνη περιουσία ένα σακίδιο με βρώμικα ρούχα και οδηγό το όνειρο μιας αξιοπρεπούς ζωής, επιδιώκουν την είσοδο στην Ευρώπη για να ζήσουν σαν τους ''πολιτισμένους''. Ναι ναι αυτούς που τόσο εύκολα αποκαλούν λαθραίες τις ψυχές των μεταναστών. Σύγχρονοι δούλοι αντιμετωπίζονται σαν αντικείμενα γιατί έκαναν ένα τεράστιο έγκλημα. Γεννήθηκαν στις περιοχές που η Δύση αποφάσισε ότι θα ισοπεδώσει καλλιεργώντας μιλιταριστικές, επεκτατικές και εθνικιστικές ιδεολογίες. Πρόκειται για ένα απλό παιχνίδι του οποίου πρωταγωνιστές είναι άνθρωποι.
Από την άλλη εμείς. Γεννιόμαστε στην Αθήνα έχοντας όλες τις ιατρικές φροντίδες από μικρή ηλικία. Στα πέντε μας απολαμβάνουμε τέτοια αφθονία παιχνιδιών που τα μισά αναγκαζόμαστε να τα πετάξουμε. Στα δέκα είμαστε κάτοχοι όλων των απαραίτητων γκάτζετ που πρέπει να έχει ένας πολίτης του δυτικού κόσμου. Στα δεκαοχτώ μαζί με το δίπλωμα αγοράζουμε και αυτοκίνητο γιατί οι συγκοινωνίες δεν είναι του επιπέδου μας. Αφού εξασφαλιστούμε επαγγελματικα έχουμε την πολυτέλεια αγοράς ακινήτων. Αν δράσουμε βρώμικα και ανέβουμε ταξικό επίπεδο δε θα περιοριστούμε στο ένα. Ούτε σε κάτι απλό. Η πισίνα και το ακριβό αυτοκίνητο θα γίνουν αναμφισβήτητα τεκμήρια της ταυτότητάς μας. Αφού αποκτήσουμε παιδιά θα φροντίσουμε να τα στείλουμε σε κάποιο κολλέγιο ώστε να ανήκουν στην καλή κοινωνία και να μην έρχονται σε επαφή με τα χαμηλότερα στρώματα και τους βρώμικους μετανάστες. Κάπου κάπου κάποιοι από δαύτους θα αρχίσουν να οργανώνουν πορείες και να κάνουν καταλήψεις στη Νομική ταράζοντας τη γαλήνια ζωή μας. Τότε θα πάρουμε τηλέφωνο τους καναλάρχες και τους εκδότες ώστε να δώσουν βήμα στις τόσο βολικές για εμάς ακροδεξιές παρατάξεις ώστε να προσπεράσουμε και αυτό το μικρό εμπόδιο του ονείρου για μια ισάξια ζωή.
Η απειλή δε βρίσκεται σε σημαδεμένους από τη μοίρα ανθρώπους αλλά σε ευνοημένους από τη μοίρα ανθρώπους. Θέλω να πιστεύω ότι ο στίχος του Ελύτη ''το αλλιώτικο και το απ' αλλού φερμένο δεν το αντέχουν οι άνθρωποι'' θα διαψευθεί από τις συνειδήσεις μας...

Το φίδι βγαίνει από την τρύπα του...

O φασισμός είναι «κίνημα της αντεπαναστατικής απελπισίας». Ενα κίνημα που εκφράζει τους «τρελαμένους από την κρίση μεσοαστούς» που αναζητάνε να πατήσουν αυτούς που θεωρούν ότι βρίσκονται από κάτω τους –την εργατική τάξη. Aυτό το κίνημα γίνεται ο «πολιορκητικός κριός» στα χέρια της άρχουσας τάξης.

Λέων Τρότσκι

Όταν η ανθρώπινη αμβλύνοια αναπαράγεται μαζικά και επικίνδυνα, η παραπάνω εικόνα αντικατοπτρίζει τα μικρόνοα αποτελέσματά της.
Οι παππούδες μας σκοτώνονταν από γερμανοτσολιάδες και εμείς ακόμη και σήμερα απειλούμαστε από αυτούς. Αίσχος και ντροπή για την ύπαρξη των νεοναζί και των εθνικιστικών-φασιστικών ιδεών που αναβιώνουν στο όνομα της τσαλαπατημένης τιμής και ζωής του μέσου ανθρώπου.
Δεν είμαι ρομαντικός ουτοπιστής και επαναστάτης. Είμαι απλά άνθρωπος. Γελάω, δακρύζω, πονώ, συμπονώ, αγωνίζομαι, ελπίζω, ονειρεύομαι, λυπάμαι. Δεν έχω ανάγκη κανένα φασίστα να μου υποδείξει τι πρέπει να κάνω.
Το φίδι ύστερα από χρόνια βγαίνει από την τρύπα του γεννώντας πολλά χρυσά αυγά. Πατώντας στο μόχθο και τις δυσκολίες της ζωής που επέβαλλε ο σύγχρονος ανταγωνισμός της ελεύθερης αγοράς στον απλό πολίτη αποτελεί τη βασική πηγή βάναυσου μίσους και απαράμιλλης οργής ως προς τις μειονότητες και το διαφορετικό. Κατ' αυτόν τον τρόπο διαιρεί τις λα'ι'κές μάζες μετατρέποντας τον εαυτό του σε όργανο επιβολής της εκάστοτε εξουσίας.
Τώρα ο στόχος του είναι οι αλλοεθνείς. Όταν τελειώσει με αυτούς θα τα βάλει με τα άτομα με αναπηρίες ή με τους ομοφυλόφυλους ή με τους καρκινοπαθείς ή με τους τοξικομανείς ή με εσένα.
Ούσα απούσα η πνευματική ηγεσία της χώρας πρέπει όλοι να σκεφτούμε και να αναλογιστούμε τι σημαίνει φασισμός. Πρέπει όλοι να πάψουμε να είμαστε απρόσωπα κοστούμια, να πάψουμε να αξιολογούμε τα όνειρα σε χρήμα, να θυμηθούμε την ομορφιά της αισθαντικότητας, να διεκδικούμε και όχι να εκδικούμαστε, να μειώσουμε κάθε είδους απολυτότητα και γενικώς να μάθουμε επιτέλους να ζούμε...
Όχι άλλη σιωπή... οι γλώσσες μας δεν κόβονται και τα μυαλά μας δε χωράνε σε κλουβιά. Αυτό θα το επαληθεύσουμε με τη φωνή μας και την καθαρή μας συνείδηση...

ΣΧΗΜΑ ΟΞΥΜΩΡΟ...

Η ώρα ήταν 21:00. Είχε τελειώσει η παράσταση που μόλις είχα παρακολουθήσει μα στους κρύους και απρόσωπους δρόμους της Αθήνας άρχιζε μια άλλη. Μία παράσταση καλά σκηνοθετημένη.
Το φως μιας λαόφιλης και φιλάνθρωπης τράπεζας στην οδό Σταδίου φώτιζε τα κουρνιασμένα κορμιά τριών απόρων που αποφάσισαν να περάσουν το βράδυ τους στα σκαλάλια της εισόδου της. Τι ειρωνεία σκέφτηκα... Τρία πρόβατα κοιμούνται έξω από το σπίτι του λύκου.
Πλησίασα και άφησα μερικά χρήματα στο χάρτινο κουτάκι τους. Ένα πρόσωπο ταλαιπωρημένο μα αγνό, ξεπρόβαλλε από την τυλιγμένη κουβέρτα ψελλίζοντας ένα ''ευχαριστω''.
Κατά τη διάρκεια της επιστροφής μου αναρωτήθηκα πόσοι αφανείς ήρωες θάβονται στη σκιά της καθημερινότητας που μας έχουν επιβάλλει, πόσες ρυτίδες γεννιούνται στα πρόσωπα ανθρώπων λόγω της απληστίας κάποιων άλλων... Μήπως τελικά ακόμη και το γεγονός ότι βοήθησα αυτούς τους ανθρώπους αποτελεί ένα δείγμα συμβιβασμού με τον κόσμο στον οποίον αναγκάζομαι να ζω; Μήπως η ουτοπία μιας αταξικής κοινωνίας στην οποία ελπίζουμε ότι θα βρούμε τη δική μας τάξη ήρθε η ώρα να γίνει πραγματικότητα;

Όχι άλλες ροζιασμένες καρδιές...