Παρασκευή 28 Ιανουαρίου 2011

Δεν υπάρχουν λαθραίες ψυχές...


Τους είπαν δολοφόνους, πράκτορες, ταραξίες της κοινωνικής ομαλότητας. Εγώ τους λέω ανθρώπους. Με καλά και κακά χαρακτηριστικά όπως όλοι μας. Η μόνη τους διαφορά με εμάς είναι ότι είχαν την ατυχία να γεννηθούν σε ένα κομμάτι του πλανήτη όπου οι συνθήκες ζωής είναι τρισάθλιες.
Οι μετανάστες ερχόμενοι στη χώρα μας έχουν βιώσει απίστευτες καταστάσεις. Βομβαρδισμούς, πείνα, φυσικές καταστροφές. Με μόνη περιουσία ένα σακίδιο με βρώμικα ρούχα και οδηγό το όνειρο μιας αξιοπρεπούς ζωής, επιδιώκουν την είσοδο στην Ευρώπη για να ζήσουν σαν τους ''πολιτισμένους''. Ναι ναι αυτούς που τόσο εύκολα αποκαλούν λαθραίες τις ψυχές των μεταναστών. Σύγχρονοι δούλοι αντιμετωπίζονται σαν αντικείμενα γιατί έκαναν ένα τεράστιο έγκλημα. Γεννήθηκαν στις περιοχές που η Δύση αποφάσισε ότι θα ισοπεδώσει καλλιεργώντας μιλιταριστικές, επεκτατικές και εθνικιστικές ιδεολογίες. Πρόκειται για ένα απλό παιχνίδι του οποίου πρωταγωνιστές είναι άνθρωποι.
Από την άλλη εμείς. Γεννιόμαστε στην Αθήνα έχοντας όλες τις ιατρικές φροντίδες από μικρή ηλικία. Στα πέντε μας απολαμβάνουμε τέτοια αφθονία παιχνιδιών που τα μισά αναγκαζόμαστε να τα πετάξουμε. Στα δέκα είμαστε κάτοχοι όλων των απαραίτητων γκάτζετ που πρέπει να έχει ένας πολίτης του δυτικού κόσμου. Στα δεκαοχτώ μαζί με το δίπλωμα αγοράζουμε και αυτοκίνητο γιατί οι συγκοινωνίες δεν είναι του επιπέδου μας. Αφού εξασφαλιστούμε επαγγελματικα έχουμε την πολυτέλεια αγοράς ακινήτων. Αν δράσουμε βρώμικα και ανέβουμε ταξικό επίπεδο δε θα περιοριστούμε στο ένα. Ούτε σε κάτι απλό. Η πισίνα και το ακριβό αυτοκίνητο θα γίνουν αναμφισβήτητα τεκμήρια της ταυτότητάς μας. Αφού αποκτήσουμε παιδιά θα φροντίσουμε να τα στείλουμε σε κάποιο κολλέγιο ώστε να ανήκουν στην καλή κοινωνία και να μην έρχονται σε επαφή με τα χαμηλότερα στρώματα και τους βρώμικους μετανάστες. Κάπου κάπου κάποιοι από δαύτους θα αρχίσουν να οργανώνουν πορείες και να κάνουν καταλήψεις στη Νομική ταράζοντας τη γαλήνια ζωή μας. Τότε θα πάρουμε τηλέφωνο τους καναλάρχες και τους εκδότες ώστε να δώσουν βήμα στις τόσο βολικές για εμάς ακροδεξιές παρατάξεις ώστε να προσπεράσουμε και αυτό το μικρό εμπόδιο του ονείρου για μια ισάξια ζωή.
Η απειλή δε βρίσκεται σε σημαδεμένους από τη μοίρα ανθρώπους αλλά σε ευνοημένους από τη μοίρα ανθρώπους. Θέλω να πιστεύω ότι ο στίχος του Ελύτη ''το αλλιώτικο και το απ' αλλού φερμένο δεν το αντέχουν οι άνθρωποι'' θα διαψευθεί από τις συνειδήσεις μας...

Πέμπτη 20 Ιανουαρίου 2011

Το φίδι βγαίνει από την τρύπα του...


O φασισμός είναι «κίνημα της αντεπαναστατικής απελπισίας». Ενα κίνημα που εκφράζει τους «τρελαμένους από την κρίση μεσοαστούς» που αναζητάνε να πατήσουν αυτούς που θεωρούν ότι βρίσκονται από κάτω τους –την εργατική τάξη. Aυτό το κίνημα γίνεται ο «πολιορκητικός κριός» στα χέρια της άρχουσας τάξης.

Λέων Τρότσκι

Όταν η ανθρώπινη αμβλύνοια αναπαράγεται μαζικά και επικίνδυνα, η παραπάνω εικόνα αντικατοπτρίζει τα μικρόνοα αποτελέσματά της.
Οι παππούδες μας σκοτώνονταν από γερμανοτσολιάδες και εμείς ακόμη και σήμερα απειλούμαστε από αυτούς. Αίσχος και ντροπή για την ύπαρξη των νεοναζί και των εθνικιστικών-φασιστικών ιδεών που αναβιώνουν στο όνομα της τσαλαπατημένης τιμής και ζωής του μέσου ανθρώπου.
Δεν είμαι ρομαντικός ουτοπιστής και επαναστάτης. Είμαι απλά άνθρωπος. Γελάω, δακρύζω, πονώ, συμπονώ, αγωνίζομαι, ελπίζω, ονειρεύομαι, λυπάμαι. Δεν έχω ανάγκη κανένα φασίστα να μου υποδείξει τι πρέπει να κάνω.
Το φίδι ύστερα από χρόνια βγαίνει από την τρύπα του γεννώντας πολλά χρυσά αυγά. Πατώντας στο μόχθο και τις δυσκολίες της ζωής που επέβαλλε ο σύγχρονος ανταγωνισμός της ελεύθερης αγοράς στον απλό πολίτη αποτελεί τη βασική πηγή βάναυσου μίσους και απαράμιλλης οργής ως προς τις μειονότητες και το διαφορετικό. Κατ' αυτόν τον τρόπο διαιρεί τις λα'ι'κές μάζες μετατρέποντας τον εαυτό του σε όργανο επιβολής της εκάστοτε εξουσίας.
Τώρα ο στόχος του είναι οι αλλοεθνείς. Όταν τελειώσει με αυτούς θα τα βάλει με τα άτομα με αναπηρίες ή με τους ομοφυλόφυλους ή με τους καρκινοπαθείς ή με τους τοξικομανείς ή με εσένα.
Ούσα απούσα η πνευματική ηγεσία της χώρας πρέπει όλοι να σκεφτούμε και να αναλογιστούμε τι σημαίνει φασισμός. Πρέπει όλοι να πάψουμε να είμαστε απρόσωπα κοστούμια, να πάψουμε να αξιολογούμε τα όνειρα σε χρήμα, να θυμηθούμε την ομορφιά της αισθαντικότητας, να διεκδικούμε και όχι να εκδικούμαστε, να μειώσουμε κάθε είδους απολυτότητα και γενικώς να μάθουμε επιτέλους να ζούμε...
Όχι άλλη σιωπή... οι γλώσσες μας δεν κόβονται και τα μυαλά μας δε χωράνε σε κλουβιά. Αυτό θα το επαληθεύσουμε με τη φωνή μας και την καθαρή μας συνείδηση...

Κυριακή 2 Ιανουαρίου 2011

ΣΧΗΜΑ ΟΞΥΜΩΡΟ...



Η ώρα ήταν 21:00. Είχε τελειώσει η παράσταση που μόλις είχα παρακολουθήσει μα στους κρύους και απρόσωπους δρόμους της Αθήνας άρχιζε μια άλλη. Μία παράσταση καλά σκηνοθετημένη.
Το φως μιας λαόφιλης και φιλάνθρωπης τράπεζας στην οδό Σταδίου φώτιζε τα κουρνιασμένα κορμιά τριών απόρων που αποφάσισαν να περάσουν το βράδυ τους στα σκαλάλια της εισόδου της. Τι ειρωνεία σκέφτηκα... Τρία πρόβατα κοιμούνται έξω από το σπίτι του λύκου.
Πλησίασα και άφησα μερικά χρήματα στο χάρτινο κουτάκι τους. Ένα πρόσωπο ταλαιπωρημένο μα αγνό, ξεπρόβαλλε από την τυλιγμένη κουβέρτα ψελλίζοντας ένα ''ευχαριστω''.
Κατά τη διάρκεια της επιστροφής μου αναρωτήθηκα πόσοι αφανείς ήρωες θάβονται στη σκιά της καθημερινότητας που μας έχουν επιβάλλει, πόσες ρυτίδες γεννιούνται στα πρόσωπα ανθρώπων λόγω της απληστίας κάποιων άλλων... Μήπως τελικά ακόμη και το γεγονός ότι βοήθησα αυτούς τους ανθρώπους αποτελεί ένα δείγμα συμβιβασμού με τον κόσμο στον οποίον αναγκάζομαι να ζω; Μήπως η ουτοπία μιας αταξικής κοινωνίας στην οποία ελπίζουμε ότι θα βρούμε τη δική μας τάξη ήρθε η ώρα να γίνει πραγματικότητα;

Όχι άλλες ροζιασμένες καρδιές...