Παρασκευή 9 Νοεμβρίου 2012

Αντίο...

Γεννημένη το '30. Πατρινιά, ισχυρός χαρακτήρας, ορφανή από πατέρα με άλλα τέσσερα αδέρφια. Το σεντούκι των αναμνήσεών της γεμάτο από εμφυλιακές συγκρούσεις καθώς ήταν γειτόνισσα του τότε αστυνομικού τμήματος της Πάτρας. Συχνά πυκνά στα κυριακάτικα οικογενειακά τραπέζια μου διηγούταν τις ίδιες ιστορίες με τα ίδια πρόσωπα και τα ίδια γεγονότα αλλά πάντα με το ίδιο απαράμιλλο πάθος. Πάντα δυναμική. Η δεκαετία του '50 τη βρήκε παντρεμένη. Απαλλαγμένη από τις κακουχίες του παρελθόντος διακρίνεται για την αστική της φινέτσα και την προσεγμένη της εμφάνιση. Ποτέ δεν υπήρξε αμιγώς νοικοκυρά καθώς εργαζόταν από πολύ νέα στα ελληνικά ταχυδρομεία. Ήταν μία από τις λίγες γυναίκες που οδηγούν στην Αθήνα και αυτό την καθιστά ανεξάρτητη. Ψηφοφόρος αρχικά της ΕΡΕ και μετά της ΝΔ όχι λόγω πεποιθήσεων αλλά συγκεκριμένων βιωμάτων. Οι υλικές στερήσεις του παρελθόντος την κάνουν να αγαπήσει την κατανάλωση. Προβαίνει σε κάποιες σημαντικές αγορές ωστόσο κάποιες φορές με υπερβολή. Υπήρξε δυνατό στήριγμα των παιδιών της και άτομο που καλώς ή κακώς εμπιστευόταν εύκολα. Θαύμαζε και έκανε συχνά αναφορές στη μητέρα της. Μετά το θάνατο του συζύγου της η νοσταλγία του παρελθόντος και οι μνημονικές αναδρομές πύκνωναν σε κάθε συζήτηση μαζί της μετά το φαγητό. Κάπου χαμένο σε αυτές τις μνήμες άρχισε να χάνεται και το μυαλό της. Έτσι λοιπόν το άλλοτε στοργικό βλέμμα της που με αγκάλιαζε και με έσφιγγε από αγάπη μετατράπηκε σε ένα κενό βλέμμα ενός ανοιακού ανθρώπου. Δείγματα της παρελθούσας αρχοντιάς της ήταν πια μόνο το σήκωμα του φρυδιού, ο τρόπος που καθόταν βάζοντας το ένα πόδι πάνω στο άλλο -όπως όλες οι σωστές κυρίες- και κάποια δαχτυλίδια που στόλιζαν ακόμη τα ροζιασμένα της δάχτυλα. Αυτή η γυναίκα ήταν η μητέρα του πατέρα μου και η μετέπειτα νταντά του γράφοντος, ο οποίος τη γνώρισε με τα μάτια ενός νεογέννητου βρέφους και σήμερα το απόγευμα την αποχαιρέτισε με την καρδιά ενός εφήβου.
Γιαγιά καλό σου ταξίδι...

6 σχόλια:

  1. δεν θα πω τα γνωστα γιατι ξερω οτι τετοιες ωρες δεν εχουν κ μεγαλη σημασια.
    σκεφτηκα να σου αφησω ενα τραγουδι, αλλα κ παλι δεν μου αρεσε η ιδεα.
    θα σου πω μονο συλλυπητηρια και να τη θυμασαι.. :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Νικόλα πολύ συγκινητικό και τρυφερό μαζί.Το μόνο που μπορώ να σου ευχηθώ είναι να μην τη ξεχάσεις.Γράφεις πολύ όμορφα και θα σε διαβάζω από εδώ και πέρα.Φιλιά πολλά.Δημήτρης Τσιριγώτης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να σαι καλά Δημήτρη σε ευχαριστώ. Το ίδιο ισχύει και για μένα. Θα γίνω τακτικός αναγνώστης σου...

      Διαγραφή
  3. Σε ευχαριστώ πολύ Νικόλα μου για τα καλά σου λόγια και την ανάλυση που έκανες στο κείμενό μου.Ο τρόπος που εκφράζεσαι με εκπλήσσει ευχάριστα.Είναι συγκλονιστικός και δεν θυμίζει πουθενά ένα παιδί 19 μόλις χρονών.Συνέχισε έτσι .Παιδιά σαν και σας μας δίνουν ελπίδα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. δεν ξέρεις τι είναι αυτό που ξαφνικά σπάει τη σιωπή σου.μονάχα ώρα ξέρεις.στην δική μου περίπτωση, 4:50 το πρωί.. πάει καιρός που χάνομαι εδώ μέσα, σιωπηλά.. και μάάλλον πολύς. αυτός ο ιδιαίτερος τρόπος με τον οποίο εκφράζεσαι, μιλώντας για εκείνη γίνεται ακόμη πιο ξεχωριστός. συνέχισε. και διατήρησέ την ζωντανή.. το θεωρώ σπουδαίο. καλώς μας δέχτηκες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή